Pubertijd Dec 2, 2020

School is echt zoooo saai. En stom. En veel. En nog heel veel andere kleurrijke woorden. 

Een paar weken geleden ging het over een werkstuk. Dat was echt veel werk. En moeilijk. En saai. En stom. Maar daar hebben we ons wel doorheen geworsteld. 

Resultaat? Een mager vijfje. 

Huh? Maar we hebben toch zo goed geholpen?

Jazeker, maar ik heb ook nog wat aan de eigen verbeelding overgelaten. Want weet je wat het is?

Als je van de juf een lijstje krijgt met voor welk onderdeel je welke punten krijgt, en mama en ik je misschien wel 10 keer gevraagd hebben of je je lijstje er niet bij moet pakken om te controleren of je alles hebt...

Waarom zou ik je dan nog vertellen dat je een titelblad, inleiding, nawoord én bibliografie mist voordat je op die knop "verzenden" klikt? 

Een wijze les dus. Want over de hoofdstukken zelf was de juf erg tevreden. Relevant, goede informatie, voldoende en ondersteunende plaatjes. Een "Goed zo, maar de volgende keer" resultaat dus.

Vorige week lag zijn agenda op de bar. Daar heb ik heel nieuwsgierig doorheen gebladerd. Wat blijkt nou? Eind volgende week moet hij nog een boekbespreking doen. Oh ja, en ook nog een spreekbeurt. Zou hij dat door hebben? 

Nou, nee dus. 

Oh help, dit worden twee hele interessante weken.

Eerst maar eens een datum inplannen. Gelukkig heeft de juf door dat haar kids allemaal nog moeten leren plannen en zijn er meer die op de korte termijn nog aan de bak moeten. Geen probleem, een week uitstel is mogelijk.

Maar dan. Het boek heeft hij al gelezen. Het lijstje met punten al doorgekeken. Dus hij weet wat er van hem verwacht wordt op zondagavond als we van tafel af gaan en de speelgoedkast in duikt. 

"Is dit nu de slimste keuze die je kunt maken? Om nu te gaan spelen?"

Zonder enige emotie in zijn blik kijkt hij z'n moeder aan. Nee, dat is het vast niet, zegt hij terwijl hij een zak met legerpoppetjes van een plank tilt.

"Heb je niks belangrijkers wat je nu kunt doen?"

Jawel, dat heeft-ie wel, antwoordt hij terwijl de speelgoedkast achter hem dicht valt en hij naar de open haard loopt om de soldaatjes neer te zetten.

Wij kijken elkaar aan. Is deze hint nou echt niet duidelijk genoeg? Jawel, dat is het wel. Hij geeft immers de juiste antwoorden. Dus hij wéét het wel, maar besluit er niks om te geven. 

Verdorie, is dit nou de pubertijd?

's Avonds ga ik nog even naar boven voordat de lichten uit gaan. Want ik ga het hier niet bij laten. Ik val maar meteen met de deur in huis. Nee, we gaan niet meer als een slaafje of schoothondje achter je aanlopen. Jij moet hier iets mee, niet wij. Het is jouw boekbespreking, jouw werkstuk. Je moet echt leren om te luisteren en dan te doen. 

Hij komt zelf het idee om zijn agenda te pakken. Oké, ik heb er een heel klein beetje op aangestuurd, maar: hij is aan het luisteren. Ik heb zijn aandacht! Hoera!

Samen bladeren we door zijn planner. Ik schrijf wat belangrijke dingen op. BSO op maandag, naar papa op woensdag ("en daar kan ik niks, want papa wil mij niet meer helpen." Tja vriendje, daar heb je het zelf een beetje naar gemaakt, vind je ook niet?). Badminton op dinsdagavond. Blijft over? Dinsdag- en donderdagmiddag. Niet zo heel veel tijd dus...

En terwijl hij door december bladert, kijkt hij me vol ongeloof aan.

"Maar dan heb ik maar 1 dinsdag om mijn spreekbeurt voor te bereiden! Dat is veel te weinig tijd!!!!"

Juist, en dat is nou precies waarom je eerder had moeten beginnen. Ga die agenda nou eens gebruiken waar die voor bedoeld is. Te beginnen met er in te kijken... 

Bijna een uur later kom ik terug beneden. Ik heb een droge keel. Moe gestreden trek ik een blikje bier open. Dat heb ik wel verdiend, vind ik.

Pas terwijl de eerste paar slokken mijn keel gesmeerd hebben en ik een korte samenvatting heb kunnen geven aan vrouwlief, schrik ik.

Ik ben net m'n moeder!

Vroeger had ik altijd een hekel aan mijn moeder als ze weer eens begon te preken. Godsamme mens, hou gewoon je snavel, dacht ik dan.

Nou, één voordeel: ik weet precies hoe hij zich het afgelopen uur heeft gevoeld. 

Arm kind.

Maar hey, ik heb wel mijn doel bereikt. Want we leven inmiddels dinsdagavond en hij heeft al 3 keer in zijn agenda gekeken. En zelfs om hulp gevraagd. 

Pubertijd? Kom maar op, ik kan je aan.