Wakker worden in Wakkerdam Nov 25, 2020

Wakker worden. Wie heeft er geen hekel aan.

Zoonlief heeft er eigenlijk nooit problemen mee. Zodra hij wakker is, is het uit met de pret. Niks uitslapen, gewoon om 7 uur je bed uitwillen om te lezen, knuffelen of gamen.

Bonuszoon is bij ons het tegenovergestelde. Als we hem om 7 uur wakker maken om naar school te gaan, komt hij er (met veel pijn en moeite) een half uur later pas uit. En dat is dan meer om van het gezeur van zijn ouders en zusje af te zijn dan dat hij het zelf wil. In het weekend niet, dan slaapt hij vlot uit tot 10 uur. 

Bij zijn papa is het compleet anders. Om half 7 al wakker? Geen probleem! Gauw mijn bed uit en de TV of PC aan. Dan kan ik nog mooi een uurtje gamen voordat ik me moet gaan aankleden. 

Onze dochter is... Nou ja, daar weet je eigenlijk nooit welke kant de wind op waait.

De ene dag is ze chagrijnig. En dan niet zo maar chagrijnig. Niet eens heel chagrijnig. Nee, heel, héél strontchagrijnig. Dan gromt en snauwt ze en besmeurt ze je eigen goede humeur met blikken nog donkerder en angstaanjagender dan die van Trump op 20 januari volgend jaar. 

En op andere dagen is ze enorm vrolijk. Dan staat ze 'aan' zodra haar tenen de zachte vloerbedekking raken en raast ze als een poes, springt ze als een kikker of danst ze als een ballerina door de kamer.

En soms, heel soms is het een combinatie van die twee. Want tja, wat nou als je wakker wordt als een bloeddorstige besmettelijke oerwolf met een mens in je klauwen?

Oké, dit moet ik uitleggen. Op de BSO hebben ze vorige week "Weerwolven van Wakkerdam" gespeeld. Een rollenspel voor groepen - ideaal voor na school dus. 

"'s nachts eten de weerwolven een onschuldige burger op, overdag zoeken de inwoners van het dorp (samen met de weerwolven) wraak en wordt een van hen op de brandstapel gegooid. De burgers proberen alle weerwolven uit het dorp te vermoorden, omgekeerd willen de weerwolven alle burgers opeten."

Hmm... misschien toch niet zo geschikt voor 4-jarigen? Nou ja, ze zullen het wel weten daar. Dochterlief vond het in ieder geval prachtig: vol enthousiasme sprong ze me 's avonds tegemoet met de mededeling dat ze iemand had opgegeten tijdens de lunch. 

Deze week doet ze het 's ochtends nog eens dunnetjes over. Op haar sokken stalkt ze me naar de keuken.

"Ik ben de besmettelijke oerwolf en ik heb hongerrrr!"

Dat is lastig. Ik weet dat de kleuter graag boterhammen eet, of cornflakes, of cruesli. Maar wat eet een oerwolf? Gelukkig geeft ze zelf het antwoord.

"Ik heb een mens in mijn handen en die heb ik opgegeten. Maar ik heb nog steeds hongerrrr!"

Als je hem hebt opgegeten, dan zal je niet veel in je handen hebben. Ik weet niet hoor, probeer me ook alleen maar in te leven.

Maar goed. Je hebt dus nog honger. En nu? Lust je een boterham met worst, oh bloeddorstige besmettelijke oerwolf?

"Neehee papa. Ik ben een oerwolf. Ik eet toch geen boterhammen?"

Goed punt. Had ik kunnen weten natuurlijk. Dan lust je vast ook geen cornflakes of cruesli? Nee? Daar was ik al bang voor. Ga jij maar aan tafel zitten, dan kijk ik wel even of er nog wat, uhm... mensen in de voorraadkast liggen.

Mensen, mensen... Waar haal ik nou zo snel mensen vandaan? Want ik wil deze oerwolf wel tevreden stellen, straks eet ze mij nog op! 

Gelukkig duurt het niet lang voordat ik een plan heb. Ik gooi wat honingringetjes op een bord, maak er een mooi display van en schotel het mijn nieuwe huisdier voor.

Alstublieft, hongerige oerwolf. Een versgevangen mens.

Aarzelend blijf ik een beetje achter haar hangen. Dit kan twee kanten op gaan: of ze gromt verlekkerd, of ik krijg nu een bord met zeventien ringetjes naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig gebeurt dat laatste niet, want de mens wordt met huid en haar honing en kruimel verslonden voordat ze haar beker bloed melk leeg slurpt.

Het humeur van deze oerwolf blijft indrukwekkend goed, zelfs na het manen kammen. Tandenpoetsen wordt wel even een uitdaging, want haar mond is een slagveld. Tussen haar achterste kiezen zit een vingerkootje vast en aan haar voortanden plakt nog een tong en wat haren. 

Zij moet er hartelijk om lachen terwijl ik zo sta te poetsen en omschrijf wat ik "zie". Aan tafel zit haar broer te kokhalzen over zijn ontbijt, die ziet inmiddels beelden voor zich die beter kunnen wachten tot een ander moment.

Even later zit ze bij me achterop de fiets. Vrolijk kletsend over van alles, af en toe grommend naar een onbedachte vogel. Want tja, als weerwolf moet je toch je territorium blijven claimen.