De meest rare kreten galmen over onze laminaatvloer en iedere keer komt er weer een nieuw geluidje voorbij. Onze jongens vinden het helemaal geweldig en proberen hun zusje eerst na te doen, alvorens de rollen om te draaien om.
Blijft leuk."Zeg maar 'papa'! Zo: pa pa. Doe maar, dat kan je wel!"
Vooral als de kleine dame 's avonds in haar bed ligt, staat haar mond niet stil. Onze jongens zijn daar heel makkelijk in. Die vragen netjes of en zo ja, tot hoe laat ze nog mogen kletsen. Soms is een kuchje dan nodig om ze op de lichtgevende wekker te laten kijken, maar vaak zeggen ze op de door ons aangegeven tijd "weltrusten" en zijn dan ook stil.
Maar de kleinste kletskous heeft nog niet zo'n super coole Star Wars wekker met zeven verschillende kleuren licht. En ze kan nog geen klok kijken. Ook wel essentieel, zeg maar.
Ja, dat dacht jij. Dan ken je konijn nog niet."Ja maar, ze slaapt toch alleen op de kamer?"
Konijn is, zoals je wel verwacht, een knuffeldier. Zo'n lapje met een hoofd en, als ik heel eerlijk ben, lijkt het meer op een door Sid geteisterde speelgoedkwal uit Toy Story dan een konijn, maar dat doet er niet toe.
Ze heeft hem gekregen van zoonlief. Ook al apart, want die zit zelf nog helemaal in de knuffels. Links en rechts worden afgedankte huisdieren geconfisqueerd en wordt zijn bed steeds meer een gezellige kruising tussen SeaLife en de Beekse Bergen dan een plek om rustig te slapen. En ja, ook de knuffels die hij eigenlijk an zijn zusje heeft gedoneerd, worden stiekempjes toegeëigend. De smiecht.
Konijn niet. Konijn is de steun en toeverlaat van de kleine dame. Als we de deur achter ons dicht trekken, wordt er nog een keer flink geroepen en dan is het stil. Nou ja, stil...
Echt. Als je niet beter zou weten, zou je jezelf afvragen voor welk vak je op de middelbare school een zware onvoldoende scoorde. Had ik toch beter op moeten letten bij Latijn? Is dit een afgeleide van waar Tolkien en Martin hun inspiratie voor nieuwe talen vandaan haalden?"Bwaah buuh ooeeh. Yaaay die daaaaa. Buuh."
Sterker nog, dat denk ik allemaal ook. Want, wat zegt ze nu eigenlijk? Zegt ze überhaupt iets, of zijn het slechts loze kreten in het donker?
Zijn de geluiden voor haar daadwerkelijk woorden en betekenisvolle zinnen en verwacht ze dat wij die dan ook begrijpen? En raakt zij dan net zo gefrustreerd als wij haar niet begrijpen als wanneer wij dat worden als haar gebrabbel aan dovemansoren gericht blijkt?
We zullen het nooit weten. Misschien is dat ook wel goed, want nu blijft er genoeg ruimte voor fantasierijke vertalingen van nachtelijk geklets tegen een vrolijk gekleurd lapje met twee ogen en twee oren.