We hebben de jongste telg in een hartstikke mooi ritme. Tenminste, vinden we zelf. En vond zij ook, dachten we.
Om 7:30 's ochtends borstvoeding en volgens een dag vol fruit, spelen, slapen, eten en nog meer spelen, om 19:30 nog een gezellige borst en hup, naar bed. Doorhalen tot de volgende ochtend, repeat.
Dat ging goed. Al een aantal weken zelfs en we waren er allemaal, mezelf incluis, helemaal aan gewend. Totdat jongedame er een streep door trok.
Want dat 'hup, naar bed', dat zit er niet meer in. Of nou ja, het in bed leggen zelf gaat prima. Liedje zingen, lampje langzaam uit, konijn knuffelen, vrolijk lachen en spartelen... Maar zodra we de deur achter ons dicht trekken, gaat het alarm af.
Oké, geen paniek. Kinderen mogen best even huilen, toch? Vrouwlief had ergens gelezen dat het best een half uurtje mocht duren, dat huilen. Maar binnen enkele minuten ging het geluidsvolume van het type 'spoorweg in de verte' tot het niveau 'woning langs de Polderbaan'.
Wat doe je dan? Laat je haar liggen, tegen beter weten in? Of gaan we haar toch maar halen?
Altijd een goed streven, die tien minuten. Nog even tien minuten mogen de jongens lezen. Nog even tien minuten kijken we televisie of spelen we Minecraft. Ik maak nog even deze e-mail af. Nog even..."Laten we het tien minuten aankijken."
Net zoals het "de mango moet even tien minuten inkoken", maar dat is weer een heel ander verhaal.
Na de gestelde tien minuten komt de Boeing 747 met bestemming Schiphol inmiddels door de huiskamer naar binnen en besluiten we dat het toch echt wel tijd is om haar te gaan halen. Moeders toogt naar boven en komt enkele minuten later terug met de kleine dondersteen.
Breed grijzend kijkt ze me aan. De kleinste dan, wel te verstaan. Alsof ze zeggen wil:
Echt, het kind is op zo'n moment één en al toonbeeld van blijheid. Leg haar in het bejaardentehuis en de ouden van dagen hebben drie uur lang vijf-sterren-entertainment. Ze ligt dan ook gemakkelijk anderhalf uur in de box of op het kleed rond te rollen, haar tijgerkunsten te oefenen of haar knuffels op te eten, terwijl ze bij ieder geluid omkijkt en haar twee tanden breed lachend toont."Kijk papa, hier ben ik weer! Gezellig hè!"
De laatste keer dat vrouwlief en ikzelf een avond samen hebben gehad, is voor ons gevoel ver in het verleden. De realiteit is natuurlijk minder ernstig, maar toch: het gaat om het gevoel. Dat zeggen ze ook over je leeftijd, dus dan zal het hier ook wel voor gelden. De kleinste drama queen van de familie weet ons goed bezig te houden op onze vrije avonden.
En toch... Ik kan het gewoon niet helpen. Nee, ik weet het, het is niet goed. Ze moet gewoon in bed blijven liggen. Laat haar maar mopperen, ze valt vanzelf wel in slaap. Dat ritme moet er in blijven.
Ja maar...
Ze is zo schattig!