Vragen stellen. Kinderen zijn er dol op.
Ik heb het met onze vier-jarige dochter over van alles en nog wat. Dat zijn dan van die ellenlange waarom-gesprekken.
Waarom heeft een auto wielen? Omdat die anders niet kan rijden. Waarom kan die anders niet rijden? Omdat vierkanten niet goed kunnen rollen. Waarom kunnen vierkanten niet rollen? Nou ja, je snapt 't wel.
Maar, naarmate ze ouder worden, worden de vragen wat uitgebreider. Dieper. Zo heb ik al hele vragenvuren over Jezus, het kruis en het ontstaan van de wereld al doorstaan. De waar komen baby'tjes vandaan (en dan een stapje verder dan de buik van mama) moet nog komen. Ik kijk er reikhalzend naar uit.
En dan heb je natuurlijk nog de alledaagse dingen. Alleen dáár gaat het steevast fout.
Vreemd eigenlijk. Want het stellen van een vraag en vervolgens krijgen van een antwoord zou je in zo'n mooi stroomdiagrammetje kunnen vangen. Ik heb dat lang geleden eens geleerd te maken, maar ben dat alweer vergeten. Feitelijk is het niets meer dan een simpel stappenplan:
Vijf stappen dus maar. Simpel genoeg, zou je denken. En toch...
De eerste stap gaat meestal goed.
Oké, erg origineel zijn de vragen vaak niet. "Mogen we gamen" is een absolute topper. "Mogen we opblijven" ook. Vragen waar het antwoord wel eens op kan variëren, afhankelijk van dag, tijd en planning.
"Waar moet dit" als je het plastic lolly-stokje of een bananenschil in je hand hebt, is dan al weer wat minder handig. Na zevenentwintig keer zou je toch wel moeten weten dat het in de plastic zak of het groenbakje moet.
Dat is eigenlijk niet zo moeilijk. Papa of mama.
Oké, je broer(tje) of zusje heeft af het toe al een antwoord paraat, maar dat zou ik ook nooit vertrouwen.
Hier gaat het al wat vaker mis. Want ja, het uitspreken van de woorden is niet het probleem. Wachten op het goede moment dan weer wel.
Nee, niet als we al in gesprek zijn.
Nee, niet als we bezig zijn met het mopperen op op je broer(tje)/zusje .
Nee, niet als je in de afgelopen 2 minuten al 7 keer papa? hebt gezegd om iets nutteloos alleen voor jou heel belangrijks te vertellen of laten zien.
Nee, niet als ik net even rustig op de WC zit en me moet concentreren. Op m'n Tectonic puzzel natuurlijk.
Ja, wel op een heleboel andere momenten.
Oh, en nog een volledige misser van deze stap:
"We mogen natuurlijk niet gamen nu."
Nee, dat mag inderdaad niet. Of nou ja, het had wel gemogen, maar door die schijnzieligheid zeg ik nu gewoon nee, puur om je te pesten.
Dat ze maar eens een keer leren dat je met gericht vragen veel verder komt dan met dat irritante voor andere mensen denken.
Anyway, dan heb je dus een vraag gesteld. Op naar stap 4!
Je zou zeggen dat dit het meest essentiële onderdeel van het stappenplan is. Je wil iets weten, dan is het toch wel handig om naar het antwoord te luisteren, toch?
FOUT. Er zijn veel mogelijke invullingen van deze stap, maar in de praktijk wordt slechts in een fractie van de gevallen het antwoord geaccepteerd. Het overgrote deel van deze stap mond uit in een van de volgende drie opties:
Een simpel "dankjewel" of "oké, dan niet" zou voldoende zijn. Maar, gelet op de vierde stap, is dat dan weer ijdele hoop voor ons.
Want iets accepteren is moeilijk. Vooral als het niet in je eigen straatje past. Of belevingswereld. Erg lastig.
Overigens is dit niet alleen in de kind-ouder-richting hoor. Kind-kind kan er ook wat van.
Regelmatig luister ik mee met verhitte discussies tussen de jongens. Dan vertelt de ene wat, dat vervolgens door de ander hevig wordt ontkent. Het eind van het liedje is dan dat er vertwijfeld naar mij wordt gekeken. Als een soort verlossende engel. Redder in nood.
Grappig genoeg worden dan stap 1, 2 en 3 eigenlijk samengevat in één vragende blik. En dan is stap 4 wél opeens van belang.
Althans, voor in ieder geval een van de twee.
De ander doet gewoon wat ze altijd doen: terug in een boekje duiken en net doen alsof je het antwoord niet hoort.