Goedemorgen May 19, 2021

Afgelopen maandag viel Cor's Deli #400 in de digitale brievenbus. De nieuwsbrief van Cor Hospes lees ik, sinds ik een aantal jaar geleden een training van hem gevolgd heb. De brieven zijn niet allemaal even interessant voor mij persoonlijk, maar geregeld heeft Cor erg interessante punten.

@Cor, mocht je deze post toevallig tegenkomen in je backlinks: gefeliciteerd met het bereiken van de mijlpaal van 400 Deli's en veel plezier met je feestje morgen. 

De vierhonderdste editie met als titel "Lessen uit Kollum" gaat over wandelen. Niet zo zeer de activiteit op zich, maar wat er zich tijdens het wandelen in Amsterdam afspeelt. 

"Voorbijgangers op de kade wens ik immer een opgewekt goedemorgen. Ik krijg er nooit eentje terug. Sommige wandelaars draaien zelfs vlak voordat we elkaar kruizen hun gezicht stuurs een andere kant op."

Ik herken het. Althans, het immer opgewekt goedemorgen wensen. Dat doe ik zelf namelijk ook.

Niet dat ik nu zo'n enthousiaste wandelaar ben, dat zeker niet. Maar ik ben wel een enthousiaste tuinier en ben graag in de achtertuin te vinden. 

Waarom herken ik het dan? Simpel: er staat nog geen schutting in de achtertuin, alleen maar zo'n ruw stalen hek van Heras. En het fietspad dat direct achter het hek ligt, is een populaire route voor, jawel, wandelaars. 

Mijn vrouw heeft er een hekel aan. Mist de privacy van een eigen achtertuin, althans eentje mét omheining. 

"Ik wil gewoon rustig in mijn eigen tuin kunnen zonnen, zonder dat mijn collega's me zien liggen in m'n hemdje."

Logisch. 

Onze kleuter heeft er minder moeite mee. Haar noemen we liefkozend onze Walmart-greeter. Want zodra die in de tuin is, krijgt iedere toevallige voorbijganger een heel enthousiaste goedemorgen gewenst. Dat wordt altijd gewaardeerd en ze krijgt steevast een vriendelijke begroeting terug. Af en toe vormt zich dan zelfs een heel gesprek. Over de lieve hond, of de mooie scootmobiel of haar mooie step.

Zelf groet ik de meeste mensen ook wel. En krijg dan ook (meestal) een goedemorgen terug. Ook hier vloeien dan soms gesprekken uit. Over de aardappelen die gepoot zijn, de radijsjes, erwtjes en boontjes die al flink groeien of het stoepje dat ik aan het leggen ben. 

Wat is dan het verschil tussen de ervaring van Cor en die van mij? Hij heeft zelf de proef op de som genomen tijdens een korte vakantie in Kollum.

"Elke dag liep ik vanuit het kleine centrum -waar we een fijn grachtenhuisje hadden- naar de super, en ja, hoor, elke voorbijganger -jogger en hondenuitlater incluis- groette mij of ik groette hem en we kregen een ‘goeie’ terug."

Waar is dit verschil aan te wijten? Is het een kwestie van dorps- tegen stadsmentaliteit? Noord tegen midden tegen het zuiden van Nederland?

Ik woon zelf in een stad - maar wel aan de dorpskant. Een beetje aan de rand, zeg maar. Misschien dat dat toch iets meeweegt in de vriendelijkheid van passanten. Ik ben geen psycholoog en durf daar dan ook geen uitspraak over te doen, maar misschien zijn er onderzoeken naar gedaan. Weet het ook niet.

"Zeg nou eerst gewoon eens wat vaker goedendag tegen voorbijgangers. Stap uit je bubbel. Daar is niks provinciaals aan. Zelfs een knikje naar anderen maakt dat mensen zich al meer verbonden voelen. Het blijkt een gangmaker voor spontane ontmoetingen en gesprekken."

Ik denk dat Cor hiermee een goed punt heeft. Juist nu, nu de maatregelen weer beetje bij beetje afnemen en de vrijheid langzamerhand weer terugkomt.

We komen uit de isolatie-bubbel. Maandenlang worden er al campagnes gevoerd tegen eenzaamheid. Het groeten en teruggroeten kan daarin een rol, of in ieder geval rolletje, spelen.

Misschien moeten we daarbij maar een voorbeeld nemen aan de kinderen. Want zo vrij en schaamteloos zijn we als volwassenen niet.

Oké, zo vrij hoeft het natuurlijk ook weer niet. Vanochtend op het schoolplein springt ze me in mijn armen en klimt via mijn benen naar boven. Ik heb een keer geen riem om en voel dat er aan de achterkant steeds meer rug zichtbaar wordt. Dus ik zeg haar "doe nou eens rustig, je trekt zo mijn broek nog uit."

Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Want drie tellen later rent ze lachend van klasgenootje naar klasgenootje om luidkeels te verkondigen dat ze haar papa's broek uit trekt. 

De blikken van de andere ouders doen mij wensen dat ik mijn mondkapje op had gedaan.

Anyway. Vriendelijkheid, groeten, daar hadden we het over. Het ontbreken van een schutting maakt dat voor mij wel erg gemakkelijk. Lang gaat dat niet meer duren, want de offertes voor een omheining zijn al aangevraagd. Het kost een paar duizend euro, maar privacy is ook wel wat waard. Vooral voor de dames in dit huis.

De een leest graag boeken in alle rust, de ander speelt graag met water in haar onderbroek. Beide geen optie zonder schutting. Dus maken wij van onze tuin lekker een privé bubbel. Groeten doe ik dan wel weer op weg naar het schoolplein.