Haat-liefde relatie Apr 28, 2021

Ik ben op zich vrij geduldig. Maar op de en of andere manier haalt ze me het bloed onder mijn nagels vandaan en druipt dat geduld af en toe met duizelingwekkende snelheid weg.

Dat is vervelend. Want het ene moment vinden we elkaar geweldig lief. Maar twee tellen later kunnen we elkaar niet uit staan.

Nee, ik heb het niet over mijn vrouw. Dat gaat gewoon altijd lekker. En als het dat niet gaat, deelt er een van ons een sneer uit, zegt de ander sorry en is het klaar.

Dit gaat over mijn dochter. Of dochterlief, zoals ik haar liefkozend noem in mijn posts. Maar zo lief is ze tegenwoordig niet meer.

Echt, ik word er stapelgek van. Dan zitten we aan tafel en kunnen we zeven keer zeggen "eet met je mond dicht", maar dan blijft ze uitdagen. Dan pak ik haar lippen tussen mijn vingers en ben ik de boeman. 

"Papa boos?"

Ja, wat denk je.

Vervolgens zit ze met haar hand in haar onderbroek. Want ze heeft jeuk. Vervelend, maar niet aan tafel tijdens het eten. Handen uit je broek en gaan wassen. Ja, wassen. Ja, nu. Schiet eens op!

Nee, wat doet ze? Ze stopt haar vingers in haar mond. Dus pak ik haar pols vast en begeleid haar naar de keuken. Uiteraard ben ik wederom de slechterik in dit verhaal. 

"Papa boos!"

Er wordt gemopperd (door haar, op mij) en gehuild (door haar, op mij). Ik ben stout, het is niet eerlijk, je kent het wel.

Vervolgens sta ik in mijn boze bui de koffie-cupjes te scheiden. Plasticje er met een mesje af snijden, koffie in de groenbak, cupjes in de plastic zak. Scheelt veel ruimte in de vuilnisbak, dat zeg ik je.

Door de tranen heen komt ze naast me staan. Klimt via het krukje op het aanrecht, pakt een lepeltje en begint de koffie in het groenbakje te scheppen. Super behulpzaam. Gezellig kletsend over hoe leuk ze gespeeld heeft op school.

Heel anders dan hoe ze zich drie minuten geleden voelde...

Of we kijken samen Lego masters. Gezellig op de bank met een chipje en een drankje. Dan gaan we naar boven om de pyjama aan te doen en opeens werken haar oren niet meer. Wat ik ook zeg, het wordt niet gehoord.

Maar als ik dan voor de derde keer moet vragen om haar kleren uit te doen en dan ook voor de derde keer zeg dat ik dus geen verhaaltje lees, is het opeens niet meer eerlijk. Ben ik de boeman, wordt ze boos op mij. Gaat ze roepen, schreeuwen, krijsen.

En dat terwijl er nog geen 5 minuten geleden heerlijk relaxed geknuffeld werd. 

En zo zijn er legio voorbeelden te noemen. Het ene moment is ze (en vinden we elkaar) hartstikke lief, om elkaar drie tellen later niet uit te kunnen staan.

En ik weet dat ik daar als volwassene boven moet staan. Dat ik kalm moet blijven. Even diep adem halen en tot 10 tellen. En meestal kan ik dat ook wel.

Maar als het al de hele dag zo gaat, ben ik er ook wel eens een keer klaar mee. Is voor mij de koek op. En dan is de liefde even over.

Om het in de woorden van Rob Dekay te zeggen: 

"Ik ben maar een mens van vlees en bloed, de schuld ligt niet bij mij."

Op zo'n moment ben ik blij dat mama er ook is. Dat die het even van mij over kan nemen, zodat ik kan kalmeren. Want op die manier kan iedereen nog enigszins gekalmeerd gaan slapen.

Dus ja. Ik hou van die kleine meid, maar af en toe kan ik haar niet uit staan. Dat gevoel is gelukkig wederzijds. Want hoewel ik flink boos kan worden, blijft ze me nog steeds knuffelen. Iets met 'het is maar een fase'.

Het is in ieder geval duidelijk dat meiden heel andere kinderen zijn dan jongens. Want dit gevoel heb ik met de jongens nooit gehad. Dat begint eigenlijk nu, met de pubertijd, pas te komen. 

Oh help... Betekent dat... Over 8 jaar... 

Help?