Virtual Reality Oct 24, 2018

Vorige week even geen verhaal. Vakantie enzo, je kent het wel.

Af en toe wil ik nog wel eens zwichten onder druk. Toegeven aan kinderlijk enthousiasme en meegaan met de moderne tijd.

Jawel, ook ik heb Fortnite gedownload.

Wat een stom spel is dat zeg.

Mijn zoon had het op zijn vakantieadres iemand zien spelen en vond het helemaal cool. Bonuszoon heeft het bij zijn papa op de PlayStation. Tijdens de voetbalwedstrijden worden rare dansjes (emotes?) nagedaan om vreugde of ongenoegen te uiten. En een kleine wandeling naar de lokale supermarkt gaat gepaard met guerrilla-achtige sessies waarbij luchtpistolen als de minigun en de suppressed scar hun intrede hebben gedaan. In de herfstvakantie wordt er zelfs een middagje "Funny Fortnite" georganiseerd door de lokale jeugdorganisatie. Dat is de moderne naam voor een ouderwets potje trefbal, maar dan mét fort.

Heel wat anders dan de phalanx en priester uit Age of Empires, dus.

Afijn, omdat ook ik mee wilde kunnen praten (en ik ook niet vies ben van een spelletje op zijn tijd) downloadde ik Fortnite. Ik bedoel, als zelfs CreaChick het met haar gezellige gezinnetje speelt, dan moet ik dat ook kunnen. Toch?

De jongens zijn extatisch als ze thuis komen. Inmiddels staat het namelijk niet alleen op mijn PC, maar ook op mijn laptop en nog twee andere apparaten. LAN party: here we come!

En ja, ook al bak ik er niks van, het is eigenlijk best grappig. Met z'n vieren in een grote, open wereld rondrennen, bomen hakken, wapens verzamelen en forten bouwen. En als dat gaat vervelen, van team switchen, achter een bosje gaan zitten en op elkaars nagetekende vertoning schieten. Een digitaal pak slaag, zeg maar.

Ik ben zelf de eerste die afhaakt. Het lijkt leuk, maar na drie potjes (van een uur) doelloos rondhuppelen gaat de lol er wel snel van af. Online spelen heb ik ook geprobeerd, maar met negenennegentig anderen die wél weten waar ze mee bezig zijn op een eiland zitten schijnt niet goed te zijn voor je stresslevel.

Vrouwlief houdt het iets langer vol en speelt nog wel eens een potje op verloren momentjes, maar haakt dan ook af. Iedere keer als het spel wordt gestart, is er een nieuwe update en moet er een half uur gewacht worden. Bij de laatste keer komt er zelfs een optie om de zwaartekracht uit te schakelen, iets waar bonuszoon zich naar hartelust mee vermaakt. Iedere keer als mama springt, zweeft ze doelloos rond en plukt hij haar zo uit de lucht. Niet leuk.

De jongens blijven het leuk vinden. Geen idee waarom, voor mij is de charme al ruimschoots vervlogen. Dus terwijl ik in de achtertuin als een ware Bob de Bouwer met de slijptol een fietsslot aan gruzelementen zaag, rennen nog slechts twee digitale mannetjes achter elkaar aan. Totdat...

Ja, totdat wat? Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet. Virtual Reality zonder zo'n grote, lompe bril op je snufferd.

Door het raam zie ik geen poppetjes rennen en schieten, maar echte kereltjes duwen en trekken. Broertjes die elkaar te lijf gaan. Dan is de maat toch echt vol.

Schijnbaar had de een iets gedaan met de muis van de ander (al dan niet per ongeluk) en wilde de ander wraak nemen door de muis van de een af te pakken. Dat resulteerde in een schermutseling en dat zag ik dan weer vanuit mijn ooghoek. Zelfs mét een super-charmante veiligheidsbril op mijn neus.

Voor mij was het al klaar, maar nu dus nog meer. Na het nodige gemopper maak ik korte metten met dit idiote gedrag. Spel afsluiten, opties zoeken, deïnstalleren klikken. Klaar. Ruim drieëntwintig gigabyte aan bestanden worden verwijderd. Per apparaat, wel te verstaan. Dat is dus zo'n honderd in totaal. Weg. Foetsie. Tschüß zonder auf wiedersehen.

Hebben die twee nu ruzie? Nee hoor. 

Krijg ik een grote mond omdat ik hun lievelingsspel weg gooi? Nee hoor.

Geven ze er überhaupt iets om? Nee dus.

Ze halen hun schouders op en lopen nog net niet hand in hand naar de bank, waar een stapel Donald Duckjes eerlijk wordt verdeeld en ze het volgende half uur elkaar verhaaltjes voorlezen, raadsels beantwoorden en lachen om moppen.

Grappig eigenlijk. Ze hebben dus duidelijk direct doorgehad dat dit toch echt niet de bedoeling is van een computerspelletje. Dat, zodra een digitaal spel de fysieke wereld betreedt, er een grens wordt overschreden. Een grens die je niet over mag en zeker niet over wil. En dat het dan dus ook gewoon klaar is. Toch mooi.

En ik? Ik speel 's avonds een ouderwets potje Age of Empires. Compleet met priesters en phalanxes. Tegen de computer, wel te verstaan.

Die kan wat beter tegen een pak slaag dan een tweetal negenjarigen.