Ik ben tegenwoordig een soccer dad. Dat is net zoiets als een soccer mom, maar dan met wat meer ballen, zeg maar.
Zoonlief is dus toch gaan voetballen. Dat wilde hij al heel lang, maar hebben we altijd af weten te houden.
Hij was er nog te klein voor. Niet zo zeer wat fysieke leeftijd betreft, maar meer de mentale kant. Erg jong en onbezonnen, snel emotioneel en explosief. Niet bestand tegen de haantjes in de spits of de bulldogs in de verdediging.
Inmiddels is hij wat ouder. Stabieler. Met een jaar speltherapie en anderhalf jaar aikido achter de rug is hij een stuk zelfverzekerder geworden. En ja, belofte maakt dan nog steeds schuld.
Dus, zoonlief is sinds de start van dit seizoen een voetballertje. Joepie!
Zijn bonusmama vind het niet zo geslaagd.
"Dan worden al onze zaterdagen samen afgenomen. En familie-uitjes kunnen ook niet meer."
Ik vind het juist leuk. Vroeger stond ik zelf rechts achter en probeerde ik zo goed en zo kwaad als dat het kon er voor te zorgen dat mijn keeper zo min mogelijk hoefde te doen. Dat lukte niet altijd. Scoren ook niet, want dat gaat niet zo makkelijk als je aan de verkeerde kant van het veld staat. Maar, ik had het naar mijn zin.
Zo veel zelfs dat ik heb geopperd om niet alleen langs de lijn te staan als trotse, doch koukleumende papa, maar dat ik ook mee zou helpen trainen en coachen.
Ook dat voorstel deed het niet zo heel goed bij mijn vrouw. "Dan ben je op woensdagavond óók nog weg," klaagde ze. Terecht, uiteraard. Maar toen kwamen de voordelen. Extra tijd met zoonlief. Die is toch al zo schaars. En die extra tijd spenderen met iets dat we allebei leuk vinden. Sociaal bezig zijn voor mezelf. En een beetje extra beweging kan ook geen kwaad.
"Dan krijg ik misschien ook nog eens een goede conditie op m'n oude dag."
Onder de streep is het geen slecht idee, besluiten we daarom samen.
En zo ren, spring en stuiter ik tegenwoordig op woensdagavond anderhalf uur lang over het voetbalveld. Samen met elf jochies van nog geen tien jaar oud -en mijn ex vrouw als andere trainer, don't ask me how that happened- maken we er een dolle, maar leerzame boel van.
En zo sta ik op zaterdag langs de lijn. Juichend, aanmoedigend, aansturend. Roepend naar de vrije man, kijkend op mijn telefoon voor de volgende wissel.
Vrouwlief is nog steeds niet helemaal overtuigd, maar het plezier dat afstraalt van mijn en zoonliefs gezicht ziet ze natuurlijk ook. Ja, een familie uitje plannen is wat lastig. Ja, uitslapen is er niet bij dit weekend, aangezien ik om acht uur op de fiets moet zitten naar het dorp verderop.
Maar de lol die we hebben maakt veel goed. En dat is overduidelijk.