Persoonlijk heb ik er niet zo veel mee. Ik denk dat als je één specifieke dag per jaar nodig hebt om je geliefde te laten zien wat je voor haar voelt, dat deze persoon erg tekort komt. En omgedraaid natuurlijk ook. Gelukkig denken mijn vrouw en ik daar ongeveer hetzelfde over. Wij gingen dan ook dinsdag de 13de uit eten, in plaats van woensdag de 14de. Dat kwam beter uit met de oppas én was een stuk rustiger in het uitgekozen restaurant. Win-win."Wij doen dit jaar geen cadeautjes, toch?"
Afijn, voor ons is dat te relativeren. Voor kinderen is het natuurlijk een heel ander verhaal.
Een week voor de roemruchte dag zitten we als gezin aan tafel. Valentijn komt ter sprake en zoonlief verkondigt plechtig dat hij een hele lieve kaart gaat maken voor zijn vriendinnetje. Mét hartjes, want die horen er bij. Bonuszoon is daar niet zo van en houdt wijselijk zijn mond.
Terwijl de dagen verstrijken, wordt de stemming wat somberder. "Heb je al wat voor je vriendinnetje gemaakt?", vraag ik zonder scrupules aan de verliefde kunstenaar. Zijn ogen wenden zich af en hij keert in zichzelf. Zijn mama geeft antwoord voor hem.
Zoonlief is zichtbaar aangeslagen. Arm ventje. Net acht jaar oud en nu al zo'n groot verdriet. Ach ja, komt goed. Ga je vanmiddag nog wat leuks doen?"Ze heeft het uitgemaakt. Ze was nog wel verliefd op hem, maar wilde liever gewoon vriendjes zijn."
Hij stuitert door de kamer. En papa zag, dat het goed was."Jaaaaaa, we gaan naar JumpXL!"
Op de dag zelf, smack-bang-in-the-middle van de zuidelijke carnavalsvakantie, komt er een berichtje binnen. Van een van de mama's van bonuszoon's klas.
Een schattig filmpje. Bonuszoon had aan tafel dan wel wijselijk zijn mond gehouden maar, na enig aandringen van zijn moeder, had toch een digitaal liefdesbericht verstuurd naar zijn vriendinnetje."Kijk wat mijn dochter kreeg vandaag!"
Een datum voor de bruiloft hebben we nog niet, maar het is wel 'dik aan', zeg maar. Heerlijk, zo'n Valentijnsdag.