Beursgang Feb 28, 2018

Toen kleine meid nog in de dikke buik van mooie mama zat (let op: 'dikke buik van mooie mama', 'niet mooie buik van dikke mama' - dat vindt mooie mama niet zo fijn), kwam de negen-maanden-beurs voorbij. En die hoort er dan natuurlijk wel bij hè, als je dan toch zwanger bent.

Her en der werden berichtjes gestuurd. Wie gaat er mee? Kan jij die en die dag? Ja, we gaan met de trein. Oh, je moet werken. Wie kan er dan? Hoe dichter de datum kwam, hoe gefrustreerder de aanstaande mama werd. Bijkomend probleem: niemand anders dan onze moeders en zussen wisten dat er een klein leventje aan het groeien was. Dan wordt de groep van potentiële beursgangers behoorlijk beperkt.

"Ik wil zo graag naar de beurs, maar ik kan niemand vinden om met me mee te gaan."

Ik kuchte een keer. En dan niet zo van goh-wat-vervelend-ik-heb-een-kriebel-in-mijn-keel, maar meer zo van misschien-wil-de-aanstaande-papa-wel-graag-mee-als-je-het-hem-vraagt. Het duurde even voordat het kwartje viel, maar uiteindelijk is dat helemaal goed gekomen.

"Ik had helemaal niet aan jou gedacht, eigenlijk," gaf ze onderweg naar de beurs toe. Geeft niet schatje, ik ben blij dat we samen kunnen gaan. En dat was ook erg gezellig, zo met z'n tweetjes met ons geheimpje in onze haar buik.

Inmiddels zijn we twee jaar verder. Afgelopen weekend was er weer een beurs. Nee, niet de wij-worden-bijna-ouders-beurs in Amsterdam, maar de Knotsgekke Kaarten- en Scrapdagen in de Brabanthallen. Oei.

Volgens mij ben ik wederom niet uitgenodigd. Ditmaal heb ik ook maar niet gekucht. Ik geloof niet dat het goed bevallen zou zijn deze keer... En daarbij had ik wel wat beters te doen. Thuis blijven met die negen-maanden-meid. En dat is me toch een partij leuk!

'Wij' besluiten dat we lekkere broodjes willen voor de lunch, dus fietsen we helemaal naar de Aldi in het dorp verderop. 'Wij' besluiten ook dat we vanavond lekker samen willen dineren en slaan meteen in voor een uitgebreid diner. We spelen spelletjes, we doen gek. We knuffelen elkaar warm en kussen elkaar weltrusten. We lachen voortdurend om elkaars gekkigheid en zorgen samen dat het eten op tijd op tafel staat.

Oké, kleine nuance hier. Ik zorg voor het eten, zij staat op een krukje naast me in de keuken en vraagt vol trots om een applaus als ze een stapel plastic bekertjes uit elkaar heeft getrokken en die weer succesvol in elkaar heeft gestapeld.

We doen samen de afwas en de was en, na nog even wat muziek gemaakt te hebben op mijn keyboard, leg ik haar naar bed.

Ik vind het heerlijk, zo'n dag met mijn dochter. Gewoon, zij en ik. 'Us against the world', zeg maar.

Ruim twaalf uur nadat vrouwlief de deur achter zich dicht heeft getrokken, stapt ze weer naar binnen. Ik ben blij dat ze weer thuis is, want -ook al was het heel gezellig- heb ik haar aanwezigheid wel gemist. Een stukje volwassenheid, zeg maar.

Ik kijk naar de tassen die naar binnen gesleept worden. De blosjes op haar wangen en de vermoeide blik in haar sprankelende ogen. Vrolijk, tevreden, voldaan, maar ook uitgeput, bezweet, kapot. Te vragen of het gezellig is geweest hoef ik niet, het antwoord wordt voor me uitgestald. Het is maar goed dat we vorige week een nieuwe tafel hebben gekocht, want anders had het er gewoonweg allemaal niet opgepast.

Serieus, wat ben ik blij dat ik niet heb gekucht...