Tot zondag! Mar 6, 2019

Het naar school brengen van zoonlief (9) is niet meer wat het geweest is. Beetje jammer, want dat was wel altijd leuk.

Volgens de regeling breng ik hem naar school op de vrijdag dat ik hem op donderdagmiddag uit school heb gehaald. Klinkt logisch, zou je denken, maar hij gaat op donderdag na het eten al weer terug. Het is voor mij dus een extra ritje. Niet logisch, wel gezellig.

Vooral omdat ze op school spelinloop hebben op vrijdagochtend. Of nou ja, hebben... hadden. Voltooid in de verleden tijd. Want dat is dus niet meer.

Heel jammer. Maar, nog steeds breng ik de kleine man naar school. Ik loop nog met hem mee, wacht terwijl hij zijn jas op een haakje duwt tussen andere jassen en volg hem naar zijn tafeltje. Hij laat me zien waar hij mee bezig is, we lezen een paar bladzijden en dan gaat de bel. Kus, knuffel, fijn weekend, dahaaaaag.

Zelfs hier is inmiddels een einde aan gekomen. Ik mag namelijk niet meer voorbij de voordeur komen. 

"Om de zelfstandigheid van de kinderen te bevorderen en de dag te starten met aandacht voor ieder kind, gaan de kinderen vanaf groep 4 alleen naar binnen."

Gee, thanks.

Ook al goed. Dan kussen en knuffelen we wel bij de voordeur. Fijn weekend, dahaaaaag!

Zo gaat het twee weken terug ook. En terwijl ik nog met mijn koptelefoon en handschoenen sta te rommelen, komt er een moeder aan met haar zoontje. Ik ken ze niet, maar herken ze wel. Ook haar zie ik vaak op vrijdagmorgen. En op donderdagmiddag. Maar nooit op woensdagmiddag eigenlijk. Grappig.

Ook daar wordt gekust en geknuffeld. Ze wensen elkaar een fijn weekend.

"Veel plezier zondag!"

Ze roept het hem nog achterna. Mosterd na de maaltijd eigenlijk, want het kleine blonde koppie is al door de deur gestoven.

Onze ogen ontmoeten elkaar als ze zich omdraait. Ze stralen weemoedigheid uit. Zondag staat er iets te gebeuren waar ze misschien wel bij zou willen zijn. Maar dat is ze niet, want het is niet haar weekend.

Ik herken het gevoel. Zowel met zoonlief als met bonuszoon maken we dit bijna iedere twee weken wel mee. 

Donderdag is mijn moeder jarig. Zoonlief gaat mee. Bonuszoon niet, die is bij zijn papa.

Begin februari was mijn schoonmoeder jarig. Bonuszoon ging mee. Zoonlief niet, die was bij zijn mama.

Eind januari was mijn nichtje jarig. We waren compleet, maar moesten wel eerder weg. Want zondag, dus zoonlief op tijd naar mama (en de rest op tijd naar bed).

Je blijft schipperen. Een continu gevecht met de agenda. Wat planning-skills betreft doe je niet onder voor de meest ervaren directiesecretaresse. Af en toe met een teleurstelling tot gevolg, maar vaak ook met een positieve uitkomst.

Ik zie het in de ogen van de onbekende mama. Grappig genoeg heb ik er tot op dat moment nog niet zo bij stilgestaan dat wij niet de enigen zijn met dit probleem. Toch kregen er in 2017 bijna drieëndertigduizend kinderen te maken met scheidende ouders. En dat is dus een all-time-low sinds 2010. Dat betekent dat in de jaren voor 2010 het aantal per jaar alleen maar hoger was. 

Ik ben niet alleen. Jij bent niet alleen. Wij zijn niet alleen. Je zou er een praatgroep over kunnen starten.

"Ik ga vanavond naar de PP."

De wat? De Planning for Parents. Of de Pientere Papa's die Prima Plannen (ook voor Mama's - maar er was geen plek meer voor de M op het visitekaartje).

Fijn weekend. Veel plezier zondag. Dahaaaag. 

Slik. Zucht. 

En weer door.