Je zou het misschien niet zo denken, maar ik ben een danser. Een stijldanser, wel te verstaan.
Als 'klein jongetje' ging ik onder lichte dwang geheel vrijwillig samen met mijn zus op dansles. Want eindexamen, dus partner nodig. En het broertje was de ideale slachtoffer kandidaat.
Ach, ik vond het best leuk. Zo leuk, dat we het jarenlang samen gedaan hebben. En zelfs nadat ik na wat omzwervingen weer neer streek in de buurt van haar woonplaats, hebben we het weer opgepakt.
Ook mijn vrouw is vrij muzikaal aangelegd. Vindt het leuk om te zingen en heeft dat in een niet zo'n grijs verleden ook nog in groepsverband gedaan.
Dat er regelmatig leuke liedjes door speakers schalmen, is dus ook niet zo vreemd. Dat onze kids het leuk vinden om te dansen, is ook niet vreemd.
Dochterlief gaat helemaal los op de Pinguin dans. Zodra ze de eerste tonen hoort, staat ze al op haar beentjes te wiebelen.
"Schudden met de billen!"
Hilarisch gewoon.
Zoonlief... Tja. Ik heb mijn talent zelf nog, zullen we maar zeggen. Hij vindt het wel leuk. Of in ieder geval: vond. Hij is nu natuurlijk negen met een bijpassend schaamteniveau.
Bonuszoon is mijn gedoodverfde opvolger als dansende man van de familie. Hij heeft de moves.
Achter gesloten deuren.
Want en publique is het maar een verlegen mannetje. Zelfs bij een massadansfestijn zoals de kinderboekenweek-opening of -afsluiting, staat meneer ergens achter aan en laat zijn neus niet zien. Want hij zou eens opvallen.
Ik stel hem daarom een volledig hypothetische vraag die helemaal niets met de situatie van doen heeft.
"Stel je voor, er staan honderd mensen op een rijtje. Negenennegenig van de honderd doen hetzelfde. Eentje doet iets anders. Wie valt jou het meeste op?"
Daar hoeft hij niet lang over na te denken. Die ene natuurlijk. Ik hoef niet eens verder door te vragen, hij begrijpt meteen waar ik op doel.
Echt veel nut heeft het echter niet. Zelfs als wij staan toe te kijken achter gesloten gordijnen, durft hij nauwelijks te bewegen. We lachen daarom allemaal maar hartelijk om zijn kleine zusje, die zich nergens wat van aan trekt en luidkeels oproept tot het schudden van billen.
Twee maanden later is de nieuwjaarsfuif bij de BSO. Niet van hem zelf, hij mag mee als plus-one. Helemaal cool.
Hij is dat weekend bij zijn papa en verblijft daar dan het eerste gedeelte van de kerstvakantie. Nieuws over de fuif komt dan ook niet van hemzelf, maar vanuit de moeder van de uitnodigende BSO-klant.
Een foto. Van bonuszoon en zijn vriendje. Vol trots houden ze een medaille omhoog. Hij heeft de tweede prijs gewonnen.
We vragen ons af waarvoor dan. Want echt sjiek gekleed was hij nou ook weer niet, dus 'best dressed' zal het niet geweest zijn. En een eventuele karaoke-zang-wedstrijd zal niet aan hem zijn besteed.
"Met de danswedstrijd."
Mijn mond valt open van verbazing. Ik sluit hem vol trots. Wat geweldig is dit.
Kind van zijn bonusvader, zullen we maar zeggen.