Deze post is een bewerking van een nog te publiceren artikel dat ik voor mijn werk heb geschreven.
Het begrip "privacy" wordt steeds breder uitgemeten. Twintig jaar terug kende ik het woord nog niet eens. Tien jaar terug had nog niemand het er over. Tegenwoordig kun je de TV niet meer aanzetten of een krant openslaan of je ziet of leest er weer wat over.
Februari stond heel eventjes in het teken van WhatsApp. Natuurlijk ook Facebook zelf, nota bene de eigenaar van het populaire communicatie-programma, maar vooral WhatsApp. Want Facebook wilde WhatsApp (en Instagram ook, als we het er dan toch over hebben) samenvoegen met Facebook Messenger. Is dat dan zo erg?
De jongens, en vooral zoonlief, appt regelmatig. Met mama, met papa, met oma, andere oma, iedereen krijgt berichtjes. Dat vindt hij leuk. Vooral als hij dan van die lachwekkende giffies mag sturen.
Maar zoonlief heeft nog geen Facebook. Toch zouden die berichtjes dan bij meneer Zuckerberg uitkomen. Is het dat, erg?
Misschien wel, misschien niet. Maar Facebook zelf hebben we inmiddels al iets te vaak gehoord in dezelfde adem met "datalek". En dan worden we dus collectief wel wat nerveus. Nerveus genoeg om WhatsApp dan maar links te laten liggen? Vast niet. Wat is het alternatief?
Er zijn er legio. Maar zo lang "appen" nog cultureel gemeengoed is en "telegrammen" of "viperen" niet, is een massale overstap nog lang geen toekomstperspectief.
Je kunt het ook over een andere boeg gooien en je smartphone helemaal dumpen. De "Librem 5" van Purism zou dan het nieuwe communiceren voor jou kunnen betekenen. Wat krijg je dan? Een telefoon waarmee je kunt bellen en sms'en. Meer niet.
De ontwerpers vinden het ideaal voor ouders met kinderen. Want de kinderen worden niet getrackt en gesprekken worden niet afgeluisterd. Nou sorry hoor, maar zodra mijn kinderen een telefoon mee krijgen, staat die locatie-bepaling toch echt wel aan. Sterker nog, ik vind het knap van mezelf dat ik ze nog geen GPS-chip in hun schoenzool heb geplakt en ik geen melding krijg als ze zich drie meter te ver van hun tafeltje af bewegen.
Technisch gezien ziet het er mooi uit hoor, die nieuwe privacy-first telefoon. Een soort Nokia 3310 in een modern jasje. Oké, misschien wat kort door de bocht, want er zit ook een browser op. Maar toch, het lijkt een stap (of vijftien jaar) terug in de tijd te zijn.
Gek eigenlijk hoe dat soort dingen lopen. Net zoals tuinbroeken die mijn moeder helemaal hip stonden, mijn zus echt niet mee ten tonele kon verschijnen en de vriendinnetjes van mijn nichtje tegenwoordig weer jaloers op zijn (als ik het modenieuws dat ik totaal niet volg mag geloven).
Even wat anders. Kom je wel eens bij StarBucks, die Amerikaanse koffieketen? Daar vragen ze je om je naam om op het styrofoam te krabbelen. Niet zo handig volgens een beveiligingsexpert.
Want door de naam op een koffiebeker te matchen met een bedrijfslogo op een laptop en vervolgens via LinkedIn bij een route-app uit te komen, kon de onderzoeker zonder al te veel moeite de populairste fiets- en wandelroutes van een nietsvermoedende koffieleut achterhalen. En met dat als startpunt, is het natuurlijk een eitje om een adres te achterhalen. Social engineering through coffee, zullen we het maar noemen.
Prettig kennis te maken, vanaf vandaag heet ik Jan.
En ach, je kunt het natuurlijk altijd nog over de criminele boeg gooien. Door een gestolen laptop aan gruzelementen te slaan als de politie bij je op de stoep staat bijvoorbeeld. Het excuus van een dief bij onze zuiderburen: "Want mijn privégegevens staan er nu op." Tja, had je hem maar niet moeten jatten, zullen we maar zeggen.
De een zet zijn hele hebben en houwen online, de ander verhuist naar een hutje op de hei. Ergens doet het me wel wat hoor, die hele privacy-discussie. De jongens doen steeds meer online. Nu is het nog voornamelijk het volgen van hun virtuele helden, maar hoe lang duurt het voordat een Facebook, Twitter of Instagram account er bij gaat horen?
Ik denk vooral aan hun veiligheid. En aan die van mezelf natuurlijk. Accounts bescherm ik met degelijke wachtwoorden die ik regelmatig vervang. Diezelfde tactiek pas ik toe op de game-accounts van de jongens. Sociale platformen weten pas dat we op vakantie zijn geweest als we al terug zijn. Mijn kinderen worden nergens in getagd en staan op geen enkele foto herkenbaar in beeld (zelfs niet hier). Uitzondering daarop is een foto van de jongens, maar dan moeten ze dat zelf wel oké vinden.
Dan ben je, denk ik, al een heel eind. En eer dat dochterlief (nu twee-en-een-half) zo ver is, zien we wel weer verder. Tegen die tijd is musical.ly (of TikTok of hoe het tegen die tijd ook heet) al lang niet meer van deze tijd en kunnen we ons weer zorgen gaan maken om een ander platform.
Hail, hail, modern world.