Een paar weken geleden trouwde mijn zus (hoera - gefeliciteerd!). Dan zie je links en rechts nog eens familieleden of personen in de kennissenkring die je anders nooit ziet. Dan komen ook de standaard vragen voorbij. "Hoe is het met jou", "wat doe jij tegenwoordig", "zijn je kids echt al zo groot?".
Ja, mijn kids -en dan voornamelijk de jongens- zijn inderdaad al zo groot. De kleine dame is nog niet zo groot, maar die kijkt toch ook al over de tafel heen als ze op haar teentjes staat. Een van mijn tantes zei het bij de telefonische geboorte-felicitaties nog gekscherend:
"We komen op kraamvisite voordat ze zelf de deur open komt doen."
Nou, tantetje, dan ben je toch mooi te laat.
Maar goed, ik dwaal af. Dat de kinderen gestaag doorgroeien, dat is een feit. "Als de dag van gisteren" herinner ik me dingen die al jaren geleden zijn. Sowieso heb ik regelmatig het idee dat tijd veel sneller gaat dan vroeger. Toen duurde alles nog gewoon lang.
Vanaf dat zoonlief zijn intrede heeft gedaan, gaat het allemaal wat sneller. Is het nu alwéér maandag? Ja, er is weer een week voorbij.
Dat is een tijd lang goed gegaan. Je gaat wennen aan de nieuwe snelheid van leven. Luiers verschonen, dan niet meer. Middagslaapje, dan niet meer (wat jammer!). Een paar dagdelen naar de peuterspeelzaal, dan naar school.
Vervolgens gaan we samenwonen en komen er twee mensen bij. Een bonusmama-slash-liefdesvrouw en een broertje-slash-bonuszoon. De kinderen zijn dan al van schoolgaande leeftijd en het ritme gaat almaar sneller. Is het nú alweer de eerste dat van de maand? De jongens merken er niks van -voor hen gaat het waarschijnlijk nog even langzaam als dat ik het vroeger vond gaan- maar ik merk het wel degelijk.
Het gaat sneller, echt wel. Het is ook echt wel leuk hoor, daarom gaat het natuurlijk ook zo snel.
Maar toch...
Vorig jaar, shit dat is al weer Twee jaar geleden kwam daar definitief verandering in. Met de aankomst van dochterlief is het tempo definitief in de zevende versnelling beland. We leven niet meer van dag tot dag, week tot week en zelfs niet meer van maand tot maand.
Nu leven we van vakantie naar vakantie. Van kinderbijslag tot kinderbijslag. Verjaardag tot verjaardag. Oké, van verschillende kinderen, maar toch.
En opeens snap ik het. Een interessante conclusie met een wiskundig theoretisch onderbouwde formule.
Perceptie van Tijd = Tijd
1 / Aantal Kinderen
Hoe meer kinderen je hebt, des te sneller de tijd gaat. Klinkt vrij logisch, toch?
Interessante casus. Kunnen we nu gaan brainstormen over hoe we dit proces onomkeerbaar maken. Wiskundig gezien moet je dan de variabele Aantal Kinderen verkleinen...