Nieuwswaardig Jun 20, 2018

De wereld wordt steeds technischer. Dat is een algemeen bekend gegeven. We hebben er allemaal mee te maken, van zelfparkerende auto's tot slimme stofzuigers en van pratende telefoons tot automatische koffiezetapparaten.

Al die techniek moet gemaakt worden. Dat gebeurt natuurlijk al jaren door oude professoren en jonge techniekfanaten. Om die jonge fanaten fanatiek te houden en de nog jongere generatie ook wat van dit fanatisme mee te geven, wordt er dan ook regelmatig wat techniekerigs georganiseerd. Net zoals begin juni.

Bonuszoon had familiedag. Met de 'andere' familie, wel te verstaan. Wij, de thuisblijvers, verdeelden ons in twee teams. De jongens tegen de meiden. Mama met dochter, papa met zoon. Lekker ouderwets, zeg maar.

Na de lunch -als mama dochterlief in bed legt en dus het rijk voor zich alleen claimt- stappen wij op de fiets. Op naar de open dag van een hub van technische innovaties bij ons in de buurt. Het is niet ver én we moeten de snelweg oversteken. Dubbel pret voor de jongeheer.

Eenmaal daar claimt zoonlief zich direct een laptop aan een tafel. Aan een USB kabeltje hangt een Micro:bit. Een wat? Meer dan een printplaatje met vijfentwintig ledjes en twee knoppen is het niet. Wat kan het dan?

Op zichzelf staand: niets. Maar daar komen wij aan bod. Wij, als volleerde programmeurs, zorgen er voor dat de Micro:bit een digitale variant van steen-papier-schaar gaat spelen. Als je aan het plaatje rammelt, moeten de ledjes willekeurig oplichten en zo een rode steen, blaadje papier of simpele schaar vertonen. Helemaal leuk. 

Een kwartier zitten we daar. Allebei met een eigen laptop, een eigen bitje en samen een opdrachtvel. "Papa, hoe moet dit?" "Hey, hoe heb je dat gedaan?" "Doet hij het bij jou al?" Uiteindelijk zijn we klaar, downloaden we het 'spelletje' naar het apparaatje via de USB-kabel en werkt het. Euforisch zijn we als we de stoelen achteruit schuiven en naar het volgende onderdeel op zoek gaan.

Een vreemde man spreekt me aan. Claimt fotograaf te zijn voor het dagblad in deze regio. Of hij een foto die hij van ons tweeën gemaakt heeft mag gebruiken voor een artikel, want we zaten er zo representatief bij (denk ik dan maar). Zoonlief hoort nog net iets over een foto in de krant en is meteen verkocht.

De verslaggeefster wordt er bij gehaald. Vraagt naar wat we gedaan hebben. Zoonlief probeert het uit te leggen, maar de dame in kwestie is duidelijk niet bekend met het wereldfenomeen 'steen-papier-schaar' en is na drie zinnen duidelijk de weg kwijt. We doen het even voor en weg is hij, want om de hoek staat een Virtual Reality ding met van die coole brillen.

Wij praten nog even verder. Over hoe we hier terecht zijn gekomen. En over hoe mijn vader een van de pioniers was op de campus en het voor mij dus een dubbele ervaring op zich is. Want als kleine jongen kwam ik er nog wel eens regelmatig, als we papa op gingen halen van zijn werk. Hoe anders is het nu.

Op maandag staan we inderdaad in de krant. Met een mooie foto. Oké, ik sta er niet al te charmant op, maar zoonlief is het toonbeeld van jeugdelijk enthousiasme voor alles wat met schermpjes te maken heeft. En daar gaat het uiteindelijk om. De jeugd enthousiast maken.

Dat wij opeens semi-beroemde dorpsbewoners zijn, is een leuke bijkomstigheid.