De medische uitvindingen zijn nog wel even bezig hier, denk ik. Heb ik voor fantoomenthousiasme goed en wel mijn aanmelding voor toevoeging in de Dikke van Dale de deur uit, komt madam weer met wat nieuws op de proppen.
Het is om te huilen. Letterlijk, deze keer.
Huileritus is een aandoening die zich uit in de vorm van aanvallen. Aanvallen ontstaan door een plotselinge, tijdelijke verstoring van de toegeeflijkheid van ouders of verzorgers.
Er zijn veel verschillende soorten aanvallen. Er zijn ook veel verschillende soorten oorzaken van huileritus.
Niet te verwarren met epilepsie, want die aanvallen worden veroorzaakt door een verstoring van elektrische prikkels. Een ander soort prikkels, wel te verstaan.
Volgens mij heeft er iemand nog niet op de kalender gekeken. Ik ben twee en ik zeg nee komt namelijk een beetje vroeg voor de jongedame die met enige regelmaat geteisterd wordt door bovengenoemde aanvallen.
Kom je aan tafel?
Nee.
Blijf je daar van af?
Nee.
Wil je een knuffel?
NEEEE!!
Oké, oké, we snappen het. Je kent ook een paar woorden. Je favorietje is op dit moment dat drieletterwoord dat het tegenovergestelde betekent van 'ja'. Great.
Daar valt nog mee te leven. Maar zet dan eens door? Want aan tafel zitten, dat moet gewoon als je gaat eten. En van afstandsbedieningen, TV-meubels, DVD-kasten en mobiele telefoons moeten kleine meisjes gewoon met hun kleine tengeltjes afblijven.
Als je dan je ouderlijke verantwoordelijkheden neemt en voet bij stuk houdt, vormt dat de ideale omstandigheden voor een nieuwe aanval.
Jawel. We gaan aan tafel, kom zitten.
Nee.
Moet ik je komen halen?
Nee.
Nou, dan kom je nu zitten.
WEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEHHHH!!
Bij de eerste stap richting de kleine drama queen gooit ze zichzelf op de grond. Billen in de lucht, volume op standje terror en open met die longen. Geen genade. In een keer, vol er op.
Je ziet het gebeuren en je weet dat er dus helemaal niks aan de hand is. Voor de andere ouder, die op dat moment net even de boontjes af aan het gieten is, een puzzeltje zit te maken in het kleine kamertje of het gras aan het maaien is, is een dergelijke episode wat verontrustender.
Met ogen vol schrik ren je dan de kamer binnen en sla je het tafereel gaande, vragende blikken werpend op je partner. Je partner, die op dat moment net een slappe -maar erg fanatieke- vaatdoek over zijn schouder gooit om die een paar tellen later in haar stoel vast te zetten. Een blik in zijn ogen heeft die zegt "had je nog wat?".
De partner druipt dan af. Terug naar de orde van de dag, want waar was ik ook al weer mee bezig? De pan met boontjes staat in de gootsteen geduldig te wachten totdat de huileritus-aanval voorbij is.
Dat duurt nooit lang.
Wil je een boontje?
Ja. EEETUUUUUUUUUUH!!