Met twee tassen op zijn rug - een knalgele en grappige Minion gymtas en een stoere jongenstas met de vlag van Engeland er op - kwam hij aan gestuiterd, wild wapperend met een brief. Geen idee waarom, maar ik krijg dan altijd zo'n raar voorgevoel. Zo'n ding dat begint met "Voor de ouders/verzorgers van", en dan een heel relaas over verandering of iets niet-zo-prettigs. Maar, gelukkig, dat was het niet. Dit viel in het kader 'huiswerk'.
Na de meivakantie is het de beurt aan zoonlief om de boekenkring 'te doen', zoals hij het zelf noemt. Wat is dat dan?
Eventjes maak ik een klein sprongetje. Mijn zoon moet een boekbespreking gaan doen! Een heuse, echte, serieuze boekbespreking!"Dan moet ik een vertellen over een boek wat ik gelezen heb."
Wacht. Meen je dat nou? Hij zit pas in groep drie...
Nee, maakt niet uit. Het staat er echt, daar op dat briefje waar ik vijf tellen geleden nog ietwat bezorgd naar keek, staat een uitleg van wat er gaat gebeuren. Hij moet een boek lezen, daar moet hij een samenvatting van vertellen volgens een vastgesteld stramien (hoofdpersoon, acties, algemene toon, afloop) en klasgenootjes kunnen er dan vragen over stellen.
Is dat een boekbespreking of niet?
Direct begonnen mijn hersenen op volle toeren te draaien. Welke boeken hebben we? Waar zit een verhaal in? Wat kan hij meenemen en waar kan hij zijn fantasie in kwijt en toch dicht bij het verhaal blijven? Welke opties zouden het beste voor hem zijn? Namen als Borre (te simpel), de Waanzinnige Boomhut (te lang) en een geweldig boek over dinosaurussen (geen verhaal) passeerden direct de revue.
Maar later kwam een heel ander besef.
En dat vind ik nog jammer ook. Wauw, dat is eng.Het is niet mijn boekbespreking, maar die van hem.
Hij is nog geen acht jaar oud en ik probeer nu al zijn huiswerk voor hem te charteren en aan mezelf toe te wijzen. Hold your horses, sir. Het is tijd om een stapje terug te doen.
Ik kan er ook niks aan doen. Lezen (en schrijven) zijn passies waar ik helemaal voor kan gaan. Ik heb volledige series verslonden. Wipneus & Pim, Kuifje, Suske & Wiske en later Biggles en de boeken van Karl May en Thea Beckman. Dit tot groot genoegen van de lerares Nederlands: die was nog nooit een brugpieper tegengekomen die 36 boeken in een jaar las. Wel voldoende die de verplichte 10 niet eens haalden.
Dus, jammer maar helaas. Ik wil hem graag helpen, maar dit gaat wat verder dan het "wacht, ik help je wel even" en komt dichter in de buurt van "laat mij dat boek maar lezen, ik geef je wel een samenvatting". Dat doet me dan weer denken aan mijn huiswerk Latijn van toen ik in de tweede zat en ik, ergens weggestopt op zolder, al het huiswerk van mijn zus had gevonden. Ik maakte altijd alles netjes zelf, behalve de vertalingen van die ellenlange en, voor mij onleesbare teksten.
Oh! Dat verklaart misschien ook waarom ik daar altijd enen voor scoorde.
Ik leg het hele ding dus maar naast me neer. 9 Mei is nog ver weg, de meivakantie is nog niet eens begonnen. Boeken hebben we zat en gelukkig leest zoonlief, als hij zichzelf de rust gunt, best graag. Laat hem zelf maar uitkiezen welk boek hij gaat behandelen. Pas als het niet toepasselijk is, kunnen we hem op andere gedachten proberen te brengen. Tot die tijd zeg ik: "geniet er van kerel". Ik heb me altijd kunnen verliezen in boeken en tijdelijk kunnen ontsnappen aan de dagelijkse realiteit. Ik hoop dat jou hetzelfde geluk is toebedeeld.