Ik vind spannende films best leuk. Vooral van die scenes waar je van mijlenver al ziet en hoort aan komen dat er iets gaat gebeuren, maar je niet weet wat of wanneer dat is.
Vorige week zat ik er zelf midden in.
Donderdagavond, acht uur. De kinderen liggen boven in bed. Dochterlief kletst nog honderduit, bonuszoon trepelt nog een keer naar de badkamer. Vrouwlief is de deur uit om een avondje te zwemmen.
Ik zit beneden op de WC, te luisteren naar mijn eigen gezeik het geklets van boven.
Ineens komt er een onheilspellend geluid bij. Vreemd. Onherkenbaar.
Sleep, plof. Sleep... plof. Sleeeeeeeep... plof.
Een dronken piraat met een houten been en een slaapvoet.
Een uitgehongerde zombie die iets achter zich aan sleept.
Een... Geen idee.
Terwijl ik me daar over zit te verwonderen, valt me ineens iets anders op.
Het geklets komt dichterbij.
Dat kan natuurlijk niet. Onmogelijk. Er is iets anders aan de hand.
Ik probeer het geklets te negeren en focus me op het steeds verontrustend wordend -en dichterbij komend- geluid.
Sleeeeeeep... plof.
Ineens weet ik het. In ieder geval: denk ik het te weten. Want eigenlijk kan het niet.
Ik verzamel mijn moed en doe de WC-deur voorzichtig open.
Geen piraten.
Geen zombies.
Zelfs geen inbrekers.
"Hallo papa! Ik kom naar beneden."
Wat is ze blij. Wat is ze trots terwijl ze naar beneden glijdt over de treden, helemaal op eigen kracht ontsnapt uit haar kooi babybed.
Het slepende geluid is bekend. Het geklets kwam toch echt dichterbij. Wow.
Ik neem het maar op met mijn telefoon, want dit gelooft niemand. We sturen het filmpje naar mama en bellen er achteraan.
"Deze kleine blondine wil je graag wat vertellen."
En ik wil even brainstormen hoe nu verder. Gelukkig komt er snel een antwoord van vrouwlief.
"Godsamme! Ehm... We overleggen straks. xx"
Vertrouwen in super-awesome-daddy-skills? Check!
Ondertussen zit ik nog steeds met mijn broek rond mijn enkels handen in het haar.
Komt goed. Handen uit het haar halen en wassen, nog even wat drinken en linea recta naar boven. Papa heeft al een idee.
"Ik wil geen slaapzak aan!"
Pech. Je komt me niet nog een keer onderbreken verrassen.
Lichtjes, muziekjes, knuffels en kusjes. Slaap lekker.
Kinderen in bed, mama uit huis. Ik ga beneden aan de tafel zitten met mijn laptop. Helemaal relaxed.
Waarom kijk ik dan toch iedere paar minuten met een scheef oog naar de deur...?