Emancipatie May 1, 2019

Aletta Jacobs. Wie kent haar niet. Begin vorige eeuw zorgde zij er voor dat vrouwen op de kaart kwamen te staan. Emancipatie heet dat.

Wat nou "ik hou die deur wel even voor u open"? Ik pak die klink zelf wel vast. En blijf met je fikken van mijn boodschappentas af, mijn spierballen zijn groter dan die van jou.

Dochterlief heeft nog geen geschiedenisles. Zo veel is wel duidelijk. Ze weet namelijk precies wie wat moet of mag doen.

Zo mag ik haar niet uit bed halen, dat is echt iets voor mama. Zodra ik ook maar mijn hoofd om de slaapkamerdeur steek, kijkt ze chagrijnig en roept ze luidkeels om haar moeder.

Ik mag ook haar luier niet verschonen, haren kammen (oké, dat mag mama ook niet) en kleren uitzoeken (misschien maar goed ook). Eigenlijk mag ik niks wat met persoonlijke verzorging te maken heeft.

Wel mag ik met boodschappenwagentjes door winkels crossen. Zo hard mogelijk en dan nog iets sneller.

Ik mag ook stoeien, dansen, als een hobbelpaard door de kamer galopperen en als springkussen sprongen en klappen incasseren.

Twijfelgevallen zijn er ook. Douchen en in bad bijvoorbeeld. Je ziet haar dan gewoon denken. Ik vind eigenlijk dat mama dit moet doen, maar dit is zo leuk dat ik jou ook wel accepteer.

Toch sta ik om zes uur 's morgens aan haar bed. Drie uur na dat mama daar ook stond. Deze huilpeuter wil duidelijk aandacht.

"Mamaaaaa."

Oké. Aandacht. Maar niet van mij.

Mama slaapt nog. Ja vast, met die Boeing zeven-vier-geblèr aan de overkant van de overloop. Ze blijft in bed. Ik ben hier. Je weet wel, papa. Wat kan ik voor je doen?

"Mama haleeeeen!"

Serieus? Ik zeg je net dat die ligt te slapen. Wat wil je? Drinken? Knuffel? Kusje? Baileys met een bolletje ijs?

Zo soebatten we even op en neer. Na vier keer en een volumeknop die steeds harder lijkt te gaan, vind ik het wel welletjes.

"Ik ben hier. Mama ligt in bed. Je kunt stoppen met huilen en me vertellen wat je wilt. Anders trek ik de deur achter me dicht en zoek je het maar uit. Dus, wat wordt het?"

Warempel, het huilen stopt. Duidelijke taal helpt schijnbaar, ook midden in de nacht. Snikkend komt er nu een "drinken alsjeblieft" uit.

Als ik met het badkamerbekertje weer terug kom, begint de volgende aflevering van de soap.

"Uit mijn eigen bekeeeeer."

Ja hallo! Denk je nou echt dat ik op dit onchristelijke tijdstip het halve huis af ga zoeken naar waar jij je beker hebt verstopt? Niet dus. Je doet het hier maar mee.

Na veel vijven en zessen heb ik het toch eindelijk voor elkaar. Ze is stil, heeft gedronken en wil weer terug naar bed. Papa for the win.

Terwijl twee armpjes zich om mijn nek vouwen en ik twee natte lippen op mijn wang krijg, tel ik mijn zegeningen. Want ook al mag ik me dan schijnbaar niet met de zorg voor mijn eigen dochter bemoeien, die knuffels en kusjes zitten wel barstensvol met liefde.

En toch had ze liever mama gehad.