Scheidsrechter Nov 4, 2020

Niemand is het altijd met iedereen eens. Klopt toch?

Oké, niet iedereen doet er dan wat mee. Je kunt natuurlijk denken "ik zeg maar gewoon ja, dan houdt-ie op met zeuren" of "dit is vast een strikvraag, dus schud ik maar nee". In het kader van de lieve vrede bewaren.

Je kunt ook je eigen mening delen om zo tegen iemand anders in te gaan. Er ontstaat dan een discussie. Dat kan vriendelijk gaan, waarbij je elkaar met argumenten probeert te overtuigen. Of je gaat met elkaar op de vuist. Gelukkig heb ik daar weinig ervaring mee.

Mijn vrouw en ik zitten vaak op één lijn. Eigenlijk altijd wel. Zelden verschillen we op een dusdanige manier van mening dat er überhaupt over gesproken moet worden, laat staan dat er dan een discussie of conflict ontstaat.

Wel doen we dat voor de gein. En met 'we' bedoel ik dan voornamelijk 'ik'. Om haar een beetje voor de gek te houden.

Zo hadden we het afgelopen weekend over verfjes. Nee, geen doosje waterverf van de Kruidvat voor €1,89, maar echte prachtige blokjes ter grote van een Haags hopje. Handgemaakt in Nieuw Zeeland, met liefde en uitermate voorzichtig verstuurd naar Nederland. Met een bijpassend prijskaartje natuurlijk. 

Helemaal leuk. Vooral toen ze nóg een waterverfartiest vond die zelf ook in Nederland zit! Want dan bespaar je opeens heel veel aan verzendkosten. 

Zo lang ze niet doorslaat en hele series in een keer besteld en vervolgens met dubbele kleuren opgescheept zit, vind ik het allemaal prima. Van all work, no play wordt niemand blij. En ze weet dat ik er zo over denk, dus kunnen we gezellig kletsen over nieuwe artiesten met mooie kleurtjes en kan ik er af en toe eens een leuk bedoelde opmerking tegenin gooien. Waar dan heerlijk op gehapt wordt.

Alleen, er zit een kleine kleuter langs ons. En waar de jongens door zouden hebben dat hier geen echte discussie gevoerd wordt, maar het gewoon vriendschappelijk gekibbel is, kan het vierjarige meisje hier nog geen onderscheid in maken. En laat haar nou net een hekel hebben aan alles dat ook maar in de verte lijkt op conflict. Ze springt dan ook meteen in de bres. 

"Papa, mama, hou maar even stil. Ik los dit voor jullie op."

In spanning wachten we af wat er nu gaat komen. Want dit zijn de momenten waarop ze vaak op haar scherpst is. 

"Papa, jij mag niks meer zeggen. Mama heeft eigen centjes en mag nieuwe verfjes kopen."

Ze zeggen wel eens dat ogen de spiegels van de ziel zijn. Nou, ik zie die ziel met een brede grijns een vreugdedansje doen. Hoera, gewonnen!

Lang kan ze er niet van genieten. Want onze scheidsrechter wendt zich vervolgens tot mama. 

"Mama, jij mag nieuwe verfjes kopen. Maar dan wil ik óók mooie nieuwe verfjes."

Hier wordt direct vernuftig onderhandeld. Daar hou ik van. Maar, wacht, jij hebt toch vorige week al een nieuw doosje verfjes gekregen? Die van de Kruidvat wel te verstaan.

Maar, en dit gebeurt werkelijk zonder te blikken of blozen, ze heeft haar antwoord meteen klaar. 

"Klopt. Maar jij hebt vorige week ook een pakketje met nieuwe verfjes gekregen."

Met andere woorden: als ik niet mag, mag jij ook niet. Take it or leave it.

Verbrouwereerd kijkt mijn vrouw van onze dochter naar mij. Ik lig inmiddels in een deuk. Dan schieten we samen in de lach.

Onze zielen dansen samen lekker verder. Nee, er komen geen nieuwe verfjes. Maar deze kleine dame gaat het ver schoppen.