Risicoinventarisatie Apr 18, 2018

Heads up: dit is een emotioneel zwaar beladen artikel. Verder lezen op eigen risico.

Zowel mijn vrouw als ikzelf hebben veel plezier in ons werk. Dat neemt niet weg dat we door de dag heen regelmatig even met elkaar appen. Zo van "hoe is het bij jou" of een simpel kusje, hartje of een filmpje van het grut wat er thuis over de vloer is.

Wat je dan niet verwacht, is dit.

"Ik hoor net via het gastouderbureau dat er gisteravond een kindje is overleden bij een gastouder thuis. "

Zo, die komt even hard binnen. Bij mij, maar des te meer bij mijn vrouw. "Ik ben geschrokken en een beetje beduusd," schrijft ze. Dat snap ik volkomen, ik ben er zelf ook stil van. Dan volgt: "Ik ben nog maar een keer extra bij de kleintjes gaan kijken." Want bij haar liggen er op dat moment ook twee in bed. Eentje van onzelf, eentje in de opvang.

Eigenlijk kan je het niet bevatten. Dat  je als papa of mama zijnde 's ochtends naar je werk gaat en je babietje nog een kusje geeft. Dat de ander, 's middags onderweg naar zijn of haar eigen afspraak, diezelfde baby na een dikke knuffel bij de gastouder achterlaat. En dat je dan 's avonds, na een lange dag, terugkomt bij je kindje dat er dan niet meer is.

"Kindje van 6 maanden lag levenloos in het bedje toen de ouders het 's avonds kwamen ophalen bij de gastouder."

Ieder jaar wordt er vanuit de GGD een risicoinventarisatie gedaan. Dan wordt je als gastouder even 'doorgelicht'. Komen ze je huis controleren of het wel veilig is. Met van die stekkertjes in de stopcontacten, traphekjes voor de treden en brandmelders aan het plafond enzo. Heb je een EHBO-kist, een blusdeken en een achterwacht voor noodgevallen. 

Als gastouder inventariseer je de kleine risico's dagelijks, keer op keer opnieuw. De afstandsbediening opruimen, die zware bak niet op het randje zetten, de schoonmaakmiddelen in een afgesloten kast. Bananen over de deur ter bescherming van de vingertjes, de voordeur en poort permanent op slot tegen inventieve Houdini's met ontsnappingsdrang.

Maar hoe inventariseer je zoiets? Hoe catalogiseer je een risico waarvan je niet eens weet dat het mogelijk is of zelfs bestaat? Hoe bescherm je jezelf tegen het zingen van een liedje, het liefdevol instoppen van een schattig klein wezentje om het vervolgens niet meer wakker te kunnen maken?

Hoe verschrikkelijk moet dat zijn. Voor de ouders, waar de baby langer in de buik heeft gezeten dan dat ze er 'buitenshuis' van hebben mogen genieten. Van een broertje of zusje, die net aan het wennen was aan de nieuwe bewoner van 'hun' huis. Waar het kleintje net een beetje begon te brabbelen en het eindelijk eens interessant begon te worden. Opeens is het klaar, uit, over met de pret. 

Maar ook voor de gastouder. Geheel volgens afspraak word de kleine deugniet er achter gelaten. Of misschien wel niet en was het een "oeps, noodgeval, kun je vanmiddag asjeblieft?". Voor de zoveelste keer, want misschien kwam ze er al drie maanden. Je bouwt een band op, niet alleen met het opvangkindje maar ook met de ouders. Je leert elkaar kennen, op elkaar inspelen en elkaar vertrouwen. Opgewekt doe je de deur open, vraag je hoe het werk is geweest en ga je daarna kleine man of meid uit bed halen. 

Ik kan me niet voorstellen hoe ze zich gevoeld moet hebben toen ze boven kwam. Stomverbaasd, verschrikt, bang, verdrietig, alle emoties tot de macht zevenentwintig. En dan moet je nog de ouders er bij roepen...

Mijn ogen branden en tranen schreeuwen om vrijheid terwijl ik deze post schrijf en nog even geniet van het gezellige gebrabbel van mijn dochter die tegen haar knuffels aan het vertellen is dat ze moet slapen. Al bijna een uur, maar slapen? Ho maar. Vanavond vind ik het niet erg. Vanavond mag ze van mijn part de hele nacht kletsen. 

Ik hoop dit nooit mee te hoeven maken en mijn medeleven gaat uit naar de ouders, familie en vrienden van het kleine lichtje wat nu niet meer schijnt, maar ook naar de gastouder voor wie haar leven voor altijd veranderd is. Want zoiets laat je nooit meer los.

Mijn vrouw verwoordde het eigenlijk erg passend.

"Dat is toch ieders grootste nachtmerrie."

Ja, meer kan je er niet van zeggen.