Als papa en mama ben je altijd ouder dan dat je kinderen zijn. Dat is inherent aan het principe 'kinderen krijgen': je moet als mannetje of vrouwtje immers vruchtbaar zijn om een kind te kunnen verwekken of baren en dat duurt een paar jaar.
Dat de tijd niet stil staat, is ook een gegeven feit. Een klokje tikt er lustig op los, jaren verstrijken, dagen passeren en iedere week of maand is er wel weer iets nieuws om te hebben, te doen of te laten. Van het simpelste schijfgerei tot het duurste hebbedingetje.
Als volwassenen kunnen we dat relativeren. We hebben een idee van 'dat hadden ze toen nog niet' of juist 'wat jammer dat ze dit niet meer doen'. Voor kinderen is dat wat lastiger.
Zo had ik het met zoonlief laatst over hoe zijn dag was geweest op school. Hij heeft daar schrijfles en doet goed zijn best, maar heeft er wel wat blauwe vingers aan overgehouden. "Van de vulpen," zegt hij.
Een vulpen... Wauw, dat is echt al heel lang geleden dat ik daar mee geschreven heb. Dat komt ook omdat ik natuurlijk heel veel typ tegenwoordig, maar dan nog. 'Vroeger' vond ik het geweldig. Mijn vader schreef er nog heel vaak mee. Hij had zo'n hele mooie goud-zwarte Parker vulpen en ik een goedkope van de Hema, maar toch. Ik schreef ook met een vulpen!
"Ja, maar die van mij is wel een stuk moderner dan die van jou toen hoor, papa."
Moderner. Daar heb je het al. De tijd verstrijkt en we leven inmiddels in een modernere periode als, give or take, twintig jaar geleden. Voor dat ik de kans krijg om hier op te reageren, babbelt de kleine millenial achter op mijn fiets al verder.
"Ik heb niet meer zo'n veer als dat jij die had."
Wacht, WAT? Een VEER!? Hoe oud denk je wel niet dat ik ben? Eerst ben ik sprakeloos, dan schiet ik dusdanig hard in de lach dat ik moeite heb met mijn fiets op het rechte pad te houden. Ik leg tussen mijn gehinnik door dat de 'moderne' vulpen als zo'n honderdvijftig jaar gebruikt wordt en dat ik toch echt nog geen hondervijftig jaar oud ben. "Oooh," knikt hij wijs.
"Dus je bent nog niet zo heel oud."
Nee, ik ben nog niet zo heel oud.
Dat het niet alleen voor kinderen, maar ook voor ouderen best een lastige opgave kan zijn om 'met de tijd mee' te gaan, blijkt twee dagen later als ik even bij mijn moeder binnen wip.
Moeders is, as mothers go, op zich best nog wel hip. Ze werkt dagelijks met haar laptop en kan zich goed een weg vinden tussen programma's, pop-ups en, misschien nog wel het belangrijkste, TeamViewer. Haar tablet heeft ze voornamelijk voor een spelletje JellySplash en haar nieuwe Android telefoon wordt gebruikt om te appen met de kids. Bij het uitkiezen van laatstgenoemde was er eigenlijk maar een criterium: hij moet kunnen praten met haar auto, want dat is toch wel hartstikke handig. Je roept een keer "Bel die-en-die" en de auto belt netjes de gevraagde persoon.
"Ik ben gisteravond nog bij je zus geweest," zegt ze als ik binnen kom waaien. "Ik had haar aan de telefoon en ze was aan het vertellen over hoe dit anders moet en hoe dat nog even gedaan kan worden." Ja, moeders is druk met het aanpassen van de trouwjurk van zus en de kleedjes van de bruidsmeisjes. En dan komt het.
"Ja hou maar op, ik kan dat toch niet zien door de telefoon?"
Goh, die opmerking komt me bekend voor. 'Vroeger' gebruikten wij die als ouders van jongere jongens als ze met opa's en oma's aan de telefoon zaten en vol enthousiasme weer eens "kijk!" door de telefoon riepen. "Nee schatje, opa kan jouw mooie auto niet zien."
Maar, ik kan het toch niet laten om haar even bij te kletsen over de moderne snufjes die dus ook op haar nieuwe telefoon zitten.
"Mam, je weet dat dat niet meer geldt tegenwoordig hè? Je kan gewoon videobellen via WhatsApp, kan je precies zien wat er aan de andere kant van die telefoon gebeurt."
Even is ze stil. "Waarom hebben we dat dan niet gewoon gedaan?" Tja, dat weet ik ook niet, dat moet je aan mijn zus vragen. Die is een paar jaartjes ouder dan dat ik ben. Misschien loopt zij ook nog wat achter met de moderne technologie...