Er zit iets onschuldigs in een sociaal onacceptabel luchtje als het van een kind komt. In ieder geval als het je eigen kinderen zijn, maar zelfs in gezelschap wordt er nog wel eens een oogje en een neusgat dichtgeknepen.
Want tja, als een tweejarige een boertje laat, is het best schattig. Als ze er dan ook nog heel lief "oh, pardon!" achteraan blèrt, is het helemaal leuk.
En als zo'n kleuter dan een scheetje laat en met grote verbaasde ogen de tafel rondkijkt, valt dat ook nog wel onder de categorie grappig.
Ook leuk is als zo'n kotertje dan luchtjes begint te beseffen. Dat ze bewust vraagt om iets te ruiken en op basis daarvan een mening vormt.
Tot aan vorige week was die mening altijd "Ahh, ruikt lekker!". Of het nou een pot pindakaas, een pan pasta of een volle luier is: alles ruikt lekker.
"Hè bah, dat stinkt!"
Het is de eerste keer dat ik het uit haar mondje hoor komen. En niet alleen dat, het is nog heftig ook. Haar gezicht frommelt op en haar neusje knijpt ze stevig dicht.
Dan verwacht je dat één van haar broers zich niet in heeft kunnen houden. Dat papa bezweet langs loopt. Dat mama net een pan spruitjes op tafel zet. Iets in die geest.
En toch is het niks van dat alles. Wat stinkt er dan wel zo?
Mama's lekkere luchtje.
Papa en mama kijken elkaar aan. Verbaasd. Dochterlief houdt haar neus stug vast.
De dag erna gebeurt hetzelfde. De kleine schavuit zit aan tafel. Mama komt binnen, opgedoft voor een vijfenzeventigste verjaardagsfeestje. De glimlach verdwijnt spontaan als ze haar binnen ruikt komen.
Ik moet stiekem wel lachen. Mama ruikt namelijk heel lekker. Oké, dat is een persoonlijke mening, maar toch. Over het algemeen vindt men.
Toch blijven er vastberaden twee vingertjes om dat kleine neusje klemmen, want die kleine aap heeft een andere mening. Dezelfde aap die vindt dat pindakaas lekker ruikt.
En luiers vol afvalstoffen.