Op tijd zijn Nov 17, 2021

Het eerste deel van het voetbalseizoen van mijn zoon zit er op. Het zijn kortere periodes dit jaar. Nog steeds iedere zaterdag een wedstrijd, maar niet meer met 15 teams in een poule. Vergemakkelijkt de doorstroming, geloof ik.

Deze momenten worden door de vereniging gebruikt om afspraken te evalueren. Hoe gaat het in het team. Wie speelt op welke positie en hoe ging dat. Ben je op tijd bij de training. Doe je je best, dat soort dingen.

Vorige week woensdag krijg ik daar over een opmerking.

"Kunnen we vanavond echt op tijd vertrekken? Elke woensdag of zaterdag dat ik vanuit jou ga voetballen, ben ik altijd te laat."

Ik verslik me bijna in mijn soep. Pardon? Het klinkt alsof het nou mijn schuld is dat jij te laat bent. 

Dat blijkt, in zijn mening, ook zo te zijn. Want als hij vanuit mama gaat voetballen, is hij wel op tijd. Vanuit mij niet. Dus ligt het aan mij. 

Ik grinnik. Daar klopt dus echt helemaal niks van. Luister vriend, we moeten om uiterlijk tien over zes vertrekken.

Als ik jou om tien vóór zes van tafel stuur om je voetbalkleren aan te doen en je hebt een dik kwartier later alleen pas je sokken aan, omdat je een Donald Duckje belangrijker vond... is dat niet mijn probleem.

Of als ik jou om zes uur van tafel stuur om je schoenen aan te gaan doen, en je gaat dan eerst tien minuten in het halletje lopen stoeien met je zusje, is dat ook niet mijn probleem. 

Hij kijkt me wat vertwijfeld aan. Alsof hij de waarheid in mijn woorden wel herkent, maar toch zijn eigen mening als waarheid wil behouden.

Ik besluit hem te laten zien dat het niet mijn schuld is. Wij (lees: dochter en ik) zitten al om vijf over zes in de auto. Hij komt er een paar minuten later achteraan. 

Je bent de deur vergeten dicht te doen.

Hij loopt terug.

Heb je je telefoon?

Hij loopt terug.

Heb je je jas?

Hij loopt terug.

Heb je die fles met water nog van het aanrecht gepakt?

Hij loopt niet meer terug, want heeft er genoeg van.

Uiteindelijk vertrekken we om 18:13. Nog 17 minuten, dat wordt krap aan. Maar, vol goede moed rijden we naar de training toe. 

En ja hoor, we halen het. 18:25. Bij de volgende straat links, onder het spoor door en dan over 100 meter ben je er. Netjes op tijd. 

Alleen... 

"Pap, je kunt hier niet links! De weg onder het spoor is dicht."

Shit. 

We rijden om. Gelukkig ken ik de weg en komen we uiteindelijk om één minuut voor half zeven aan bij het sportveld. 

Dat wordt rennen kerel. Hop, die auto uit. 

En vandaag is het écht niet mijn schuld. Oké, misschien ook niet helemaal die van jou... maar toch ook een beetje wel.

"Ja ja, ik snap het. Tot vrijdag!"

En weg is hij. Bijna op tijd. Zaterdag proberen we het gewoon nog een keer. Want schijnbaar snapt hij het...