We herkennen het allemaal wel. Mensen die ergens heel veel van weten die iets uitleggen aan mensen die dat niet doen. En dat je dan van die termen naar je hoofd geslingerd krijgt waar je niks mee kan.
"Leg het nou eens uit in Jip-en-janneketaal."
Ik hoor die zelf ook vaak. Voornamelijk van klanten die dan in de categorie "hoe zet ik mijn computer aan?" vallen. Niet handig als je met websites en e-mailadressen moet werken. "Je moet me even helpen hoor, ik ben echt een no-no op dit gebied."
Goed, Jip-en-janneketaal dus. Simpele woorden, korte zinnen, begrijpelijke taal.
"In de rechterbovenhoek van uw scherm ziet u drie knopjes. Een liggend streepje, een vierkantje en een kruisje. Ziet u dat? Ja? Fijn. Ga met de cursor van uw muis naar het kruisje. Klik dan een keer met de linker muisknop. Het scherm is nu weg. Ja? Ah goed zo."
Dit dus In plaats van "sluit het venster". Want ja, wat is een venster. En hoe sluit ik het? Denk er aan: we hebben hier te maken met no-no's.
Twee weken geleden vond mijn dochter een Jip en Janneke boek in de kast. Inmiddels lees ik dus iedere avond twee of drie korte verhaaltjes voor over deze gezellige zwarte kleuters. Nee, dat is helemaal niet racistisch. Ze zijn gewoon zwart. Klaar.
En toen kwam ik tot een conclusie. Want die Jip-en-janneketaal is eigenlijk helemaal niet duidelijk. Tenminste, niet voor mensen jonger dan 60. En dus zeker niet 5.
Jip vindt het "akelig" bij de kapper. Wij zeggen gewoon vervelend. Als Janneke komt logeren, neemt ze haar "nachtpon" mee. Dat is dus gewoon een pyjamajurk. Poppejans heeft een "grootmoeder". Die heet tegenwoordig oma. Hun telefoon heeft nog een draaischijf en tante Mies is hartstikke speciaal want zij heeft een auto.
Voor de een klinkt dit helemaal niet zo raar. Voor (in ieder geval een van de twee) oma's sowieso niet. Die zegt ook altijd dat dochterlief haar kousen aan moet trekken. "M'n wattuh?", zie je haar dan denken. Inmiddels heeft ze geloof ik wel door wat het zijn, maar het blijft lollig.
Terug naar Jip en Janneke. Het mooiste vind ik nog dat ze naar het postkantoor gaan. Dat hele verhaal barst van de oubolligheid. Zijn er überhaupt nog postkantoren in Nederland? Een echt postkantoor bedoel ik dan, niet zo'n shop-in-shop idee dat je ergens in een weggestopte balie bij de Bruna vindt?
Bij het postkantoor moet Jip 10 postzegels kopen. Tegenwoordig betaal je daar €9,60 voor. Jip krijgt welgeteld 1 gulden (kent u ze nog, dames en heren?) mee. 1 gulden. Voor de wakkere lezer onder ons: dat is 45 eurocent. En daar betaalt-ie 10 postzegels van.
Dan kostte een postzegel toen dus 4,5 eurocent.
5 cent. Een ouderwets dubbeltje. Man man man, dat is toch wat. Nu krijg je daar... nou, eigenlijk niks meer voor. Zeker geen postzegel. Maar dat kreeg ik al nauwelijks toen ik zelf nog als klein jongetje naar de winkel ging.
Maar, er is nog iets veel benoemenswaardigers. Jip en Janneke gaan naar het postkantoor. Dat gebeurt 3 verhaaltjes na Jannekes verjaardag. Haar vijfde verjaardag.
Er van uit gaande dat Jip dan ongeveer net zo oud is, laten de moeders van deze twee hun kleuters alleen over straat lopen, naar het postkantoor (ik verwacht ergens in het dorp), met geld, om iets te kopen.
Ik weet niet hoor, maar ik kijk mijn dochter nog na als ze bij het buurjongetje gaat spelen. Mijn voordeur gaat pas dicht als die van hun ook dicht is. Laat staan dat ik haar alleen naar de Jumbo zou laten lopen voor een velletje veel te dure postzegels.
Jip-en-janneketaal dus. Ik vind de verhaaltjes echt leuk. Dochterlief ook. Maar tijdens het voorlezen, verander ik links en rechts toch wel wat woorden.
Want van échte jip-en-janneketaal, daar snappen we de ballen van.
Nov 24, 2021
Oma
Grappig!