Op dinsdagavond volg ik tegenwoordig een cursus "waardevol communiceren met kinderen". Die stond laatst in de nieuwsbrief van school, wordt gesubsidieerd door de gemeente en is daardoor gratis. Vijf dinsdagavonden, 2 uur lang iets over communicatie.
Voor een (lees: de enige) vader dan ook ideaal om aan deel te nemen. Dat doe ik om precies 3 redenen.
Klopt dat wel? Hebben we al 3 pubers in huis?
Nee, niet al. Nog steeds 3 pubers in huis. Want die derde had 2 jaar geleden al uit de peuterpubertijd moeten rollen, maar die memo heeft ze gemist.
Even serieus. Ik wil heel graag communiceren met mijn kinderen. Alle drie. Als ik met een van de jongens alleen in de auto zit, wordt er vaak geen woord gezegd. Ik wil het ook eens een keer niet over wéér een spelletje op Roblox hebben, maar een gesprek met iets meer diepgang. Over hoe het op school gaat. Of op voetbal/badminton. Heb je iemand op het oog, doet je piemel al raar, whatever.
Eigenlijk stom, want dat soort gesprekken had ik met mijn vader nooit. Maar juist daarom wil ik er voor die twee wel zijn. In ieder geval de deur openzetten om een gesprek te starten, een vraag te stellen of twijfel te uiten. Ik heb zelf nooit het gevoel gekregen dat dat kon of mocht, dus vind ik het extra belangrijk.
Onze dochter is een heel ander verhaal. Daar is het niet zo zeer "ik wil graag" maar "hoe dan". Vooral de laatste paar weken viert frustratie, boosheid en agressie hoogtij. Ze gilt, moppert, slaat, gooit dat het een lieve lust is.
"Alle emoties zijn oké. Maar niet al het gedrag is oké."
Zo begon de instructeur de les. Dat klinkt allemaal prima, maar hoe ga je dan om met dat gedrag?
In de daaropvolgende twee uur wordt er van alles aangehaald. En het meeste klinkt redelijk bekend. Als een kind boos is, heeft het geen zin om een gesprek te voeren of te redeneren. Dat komt toch niet binnen. Goh, dat had ik nog niet door.
Als je boos bent, moet je tot rust komen. Haal een paar keer diep adem. Grappig, dat probeer ik samen met haar te doen. De app Headspace is daarin een uitkomst, die hebben dan een poes of ballon die zichzelf 5 keer opblaast en weer leeg laat lopen. Helemaal grappig.
Maar kom op. Als ze van 0 naar 100 gaat sneller dan dat ik mijn telefoon kan ontgrendelen, is er geen getekende poes of ballon meer die daar tussen komt. En geloof me, dat gaat ze. Echt, zo verdomd irritant! Om de kleinste dingen ook nog hè. Een plakbandje dat niet los wil. Mama die de hagelslag linksom door de pap roert, in plaats van rechtsom. Een kus op haar neus, in plaats van de wang.
In kleine groepjes overleggen we vervolgens over onze eigen ervaring met emotie. Welke vind je het lastigst om te hanteren, hoe ga je er mee om? Erg herkenbaar: de beide moeders in mijn groepje ervaren precies hetzelfde als dat ik doe.
Terug in de grote groep wordt er geëvalueerd. Zijn er verrassingen op tafel gekomen? Een van de deelnemers geeft aan van niet. Het is allemaal heel herkenbaar.
"Een appel valt niet van een perenboom, zeg maar."
Eerst moet ik lachen om deze contaminatie. Heel leuk verzonnen. Maar drie tellen later bedenk ik me dat ze gelijk heeft.
Want als er iemand razendsnel van 0 naar 100 kan gaan, ben ik het wel. Zo erg, dat mijn kinderen daar alle drie wel eens van gezegd hebben dat ze er bang van zijn geworden. Zelfs mijn vrouw kijkt me dan vertwijfeld aan. Zo van moet ik nou bang worden, of ingrijpen?
Ik weet dat van mezelf. Ik probeer dan ook heel hard daar aan te werken. En ik moet zeggen, het komt echt nog maar heel weinig voor dat ik uit mijn slof schiet. Veel dankzij vrouwlief, omdat we samen een front vormen en elkaar aanvoelen. Taken overnemen, een stapje terugdoen om ruimte te laten voor de ander. Deels ook door die poes van Headspace, omdat even diep ademhalen écht werkt.
Maar krijg nou wat. Ik ben gewoon een verdraaide perenboom. En mijn dochter is een appel.
De volgende keer dat ze weer eens zo'n driftbui heeft, weet ik wat ik moet doen:
En als dat voorbij is?
Dan trekken we samen een pot appelmoes open. Want dat is gewoon lekker, of ik nou een perenboom ben of niet.
Nov 10, 2021
Oma van het stel pubers!😘
De frustraties goed verwoord, goed dat je de cursus volgt je leert altijd wat hè.
Mooi verhaal.