Naäpen Sep 23, 2020

Mijn dochter wil graag lijken op anderen. Ze doet alles na. De (vaak onzin) dingen die haar broers uitkramen, gaan werken zoals papa en hetzelfde avondritueel bij het naar bed gaan als mama. 

Dat ritueel is niks spannends. Gewoon, je lippen en handen insmeren. 

Op zich zou dat geen probleem moeten zijn. Als ze daar om vraagt, wordt er (onder stricte supervisie) een blikje vaseline aangeboden voor haar lippen (dat noemt ze dan erg toepasselijk ‘lippenstift’) en mag ze met haar vinger wat Nivea uit een pot halen om haar handen mee in te smeren. 

Maar ja, die supervisie. Daar heb je wel een belangrijk punt. Want als je even niet oplet, gaat ze in het donker zelf op pad om een blikje te stelen. En in plaats van haar vinger zachtjes over de vaseline te wrijven, stopt ze hem dan tot aan het tweede vingerkootje erin. 

Tot grote ergernis van mama.

Na een wederom spannend nachtelijk avontuur, confronteer ik haar ‘s ochtends met haar gedrag. Want dit is toch echt niet de bedoeling. 

“Maar ik wil ook zo graag mooi zijn zoals mama.”

Tja. Dan sta je als kleuter al 1-0 voor, want daarmee smelt je papa’s hart. En kan hij alleen maar beamen dat dat een goed streven is. Papa vindt mama ook mooi. 

Maar wacht, even mijn strenge blik opzetten… mama’s spulletjes stelen is dan niet de goede manier. Dat moet je vragen. 

“Dan moet mama de lippenstift in een doosje doen en dichtmaken met een sleutel. En dan dat doosje in een kist en die kist op slot doen met een sleutel en dan die sleutel verstoppen.”

Oké… drastic measures. Op zich wel goed gevonden, maar dat lost het probleem van het ongeoorloofd pakken nog niet op. Want, zo gaat ze verder:

“Maar als ik dan die sleutel vind, dan kan ik er lekker toch bij en is het jullie eigen schuld.”

Goed, mijn emoties schieten natuurlijk weer eens van hot naar her. Dit is geniaal verzonnen. En ze meent het ook echt. Ze wil dat we het verstoppen. Want ze ziet ergens toch ook wel dat ze fout bezig is.

Maar tegelijkertijd weet ze dat ze ook “de beste vinder” is van het hele huis. Zij vindt altijd alles. En dus ook de sleutel van een schatkist met leuke en lekkere spulletjes.

Ik probeer het dan maar over een andere boeg te gooien. Wat nou als ze haar eigen blikje lippenstift zou hebben? Zou ze dan nog steeds op zoek gaan naar mama’s spulletjes? Of kan ze er dan wel vanaf blijven?

Haar gezicht straalt. Een eigen blikje lippenstift!? Nou, daar heeft mevrouw wel oren naar. Het liefst een roze natuurlijk, want zo is ze dan ook wel weer. 

Dus ‘s avonds biedt mama haar het roze blikje vaseline aan. Inclusief het gat in het midden. Je weet wel, van dat vingerkootje.

“Maar die wil ik niet, ik wil er eentje zonder vingergat!”

Tja, zegt mama dan volledig terecht, dat wilde ik ook wel, maar die kans heb jij verpest. Drama alom. Eindresultaat: nu heeft ze nog geen eigen blikje en teleurgesteld gaat ze naar bed. Mét roze lippen, want even haar lippen stiften met wat nu nog mama’s blikje is, dat wil ze wel.

De volgende avond komt mama weer met een roze blikje vaseline aanzetten. Zónder vingergat deze keer. 

“Een nieuw blikje! Is die voor mij?”

Ja, die is voor jou. Maar (en dat zeggen we er natuurlijk niet bij), dit is gewoon hetzelfde blikje. Papa heeft het blikje eens lekker warm gemaakt zodat de inhoud wat vloeibaar is geworden, het gat dichtgesmeerd en de deksel er weer opgedaan. 

Probleem opgelost. 

Maandagmorgen. Ik zit in Hoog Catharijne te wachten totdat de deuren van mijn cursuslocatie open gaan en krijg een appje van mijn vrouw.

“Ze heeft de hele ochtend gedaan net alsof ze papa was. Dus ze ging niet naar school, maar naar haar werk. En iedere keer als ik me versprak, mopperde ze ‘nee mama, ik ga toch niet naar schoohool’. Nu is ze dus op haar werk.”

Juist ja. Nadoen. Ik hoop maar dat ze haar rol niet té serieus heeft genomen en haar dag is begonnen met een sterke kop koffie. Want dan kan de juf haar lol op.