Magie Jul 11, 2018

Vroeger, toen deze papa nog jong en onschuldig was, bij zijn eigen papa en mama thuis woonde en zijn mama voor het avondeten zorgde, leerde deze papa iets lekkers kennen.

Mijn moeders macaroni en spaghetti vond ik nooit zo spannend. Ze kan heel lekker koken hoor, maar haar pasta-saus recept kan wel wat verbetering gebruiken, zeg maar. Helaas, "eten wat de pot schaft" was het devies en dat betekent dus ook gewoon je bord pasta mét saus leeg eten.

Als 'beloning' was daar na de maaltijd echter altijd een portie pasta zonder saus. Gewoon, alleen de pasta.

Ik hoor het je denken. "Dat is toch helemaal niet lekker?" Nee, als je het helemaal droog eet niet nee. Maar wel als je er wat lekkers bij doet.

In mijn geval was dat lekkere Maggi. Gewoon, dat bruine spul in die bruine flesjes met een geel label. Niks meer, niks minder. Pasta met Maggi. Heerlijk.

Mensen in mijn omgeving vinden me maar raar. Zowel mijn ex-vrouw als mijn lieftallige ega kijken huiveringwekkend toe hoe ik deze lekkernij verorber.

Sterker nog, toen de moeder van zoonlief zwanger was van het ventje, moest ik maar op de gang gaan zitten met mijn bord. Ik had een voorraadje pasta in de vriezer liggen voor als ik 's avonds laat thuis kwam van mijn horeca-dienst. Voedingswaarde: nul-komma-nul. Maar wel lekker. Zij kon het echter niet uitstaan en stuurde me al kokhalzend weg zodra ik de fles te voorschijn haalde.

Afijn, fast-forward negen jaar. Ik ben geen steek veranderd en vind het nog steeds lekker. Wat er wel veranderd is, is de chef van de pastasaus. Die van mijn vrouw vind ik namelijk wel lekker (sorry mam) en ik eet dus gewoon een normale portie pasta, met saus. Geen ruimte meer voor extraatjes.

Gelukkig hebben we twee hongerlijders in de groei die het stokje van mij overnemen. Nog voor dat we "smakelijk eten" gezegd hebben, wordt er al verlangend in de pan gekeken.

"Is er nog wat over om met Maggi te doen?"

Ik vind het geweldig.

Nog geweldiger vind ik dat mijn ex me laatst vol afgrijzen appte. "Je hebt onze zoon verpest!" Ze hebben daar ook Maggi in huis, maar dan voor bij de soep. Dus toen daar op een doordeweekse avond een pan soep én een flesje van het bruine spul op tafel stond, had zoonlief vragend rondgekeken.

"Waar is de pasta?"

Heerlijk.

Het wordt nog leuker.

Afgelopen week zaten we namelijk weer eens met z'n vijven aan de pasta. De eerste lading was op. Zoonlief, zoals gewoonlijk het eerste klaar, komt terug met de Maggi voor de beide heren. Jam jam.

Dochterlief wil ook nog wel wat pastaatjes. Van die Penne, makkelijk naar binnen te werken met kleine vingertjes. Maar dat doet ze niet. Afwachtend kijkt ze naar mij. Want daar moet ze zijn, denkt ze.

"Eet maar lekker, schatje" zegt mijn vrouw aanmoedigend. Ja, natuurlijk mam. Zie ik er uit alsof ik gek ben? Met haar wijsvinger gestrekt, wijst ze over tafel.

"Pasta. Maggi. Lekker!"

Wij mannen komen niet meer bij van het lachen. Mijn vrouw kan nog net haar afgrijzen verbloemen met een diepe zucht en een afkeurende blik richting mij.

En ik? Ik geef mijn dochter een boks.

Welkom bij de familie.