Zo is bonuszoon afgelopen weekend gekroond tot koning van de Ookie Wookies. Geen idee wie of wat het zijn, maar hij is het. Chewbakka is zijn 'trusted advisor', dus de Ookie Wookies zullen wel enigszins gebaseerd zijn op dit harige mormel uit een sterrenstelsel hier heel ver vandaan.
Zoonlief is tevens papa geworden. Of in ieder geval, adoptie-papa. Van een dinosaurus. Vraag me niet hoe het is gebeurd, maar hij heeft de zorgen voor een levensecht ingebeeld monster dat al zevenhonderdmiljoen jaar uitgestorven is. Dat gebeurde naar aanleiding van een bezoek aan Naturalis, waar hij een knuffelbare achterneef van Trix heeft weten te bemachtigen. Deze belandde vervolgens tijdens het mogen-we-nog-even-praten-kwartiertje onder het kussen van bonuszoon, want dat was de beste plek voor deze - inmiddels zwangere - tweevoeter om te bevallen.
Na twintig minuten - want klokkijken heeft natuurlijk geen prioriteit tijdens een bevalling - werd er even gekucht en, bij het uitblijven van de gewenste reactie, naar binnen gekeken. Of ze willen gaan slapen, want de vijftien minuten zijn op.
"Oke, dan moet de dino wel terug naar boven [van het stapelbed, red]."
Nu worden er wel eens vaker knuffels heen en weer gesjouwd, iets dat ons blijft verbazen. Dan toch maar weer eens de vraag: Wat doet die beneden dan?
Na dit wetenschappelijke wonder waar heren Jones, Hammond en Grant jarenlang voor een groen scherm voor hebben moeten staan, is het nu toch echt bedtijd. Morgen weer een zware dag met proefzwemmen en hitte-management. De rode knuffel verhuist een verdieping en de archeologische dierenverzorgers worden nog een keer liefdevol ingestopt door hun eigen (bonus) mama. En dan klinkt er een bezorgde kreet van het hoogste niveau."Hier heeft ze een baby gekregen!"
Direct wordt er onderop actie ondernomen. Twee handjes scheppen voorzichtig onder het kussen en, zonder enige vorm van aarzeling, wordt het kersverse kleine Trixje door het luchtledige getild. Geruststellende woorden worden gefluisterd terwijl er van boven twee al net zo vaste handjes wachten om het kleine monster in ontvangst te nemen en vertederend kijkend zachtjes naast de mama te leggen."Oh! De baby wil bij zijn mama zijn!"
Vol verwondering aanschouwt mijn vrouw dit tafereel en vertelt mij later hoe zorgzaam onze jongens wel niet zijn. Nee, niet voor hun zusje. Voor een stel lege handen. En een digitally mentally enhanced karakter uit Jurassic Park."Kom maar kleintje, hier is je mama."