Kleuters zijn stom Oct 20, 2021

Iedere morgen is het hetzelfde liedje. 

"Ik wil niet naar school. School is stom."

Waarom, vraag je je af?

"Ik zit met allemaal kleuters in de klas en dan moeten we allemaal kleuterdingen doen."

Even voor de volledigheid: ze (je weet wel, zij die-van-vijf) heeft deels gelijk. Ze zit namelijk in een combinatieklas 1-2. Op zich wel leuk: zelfde klasgenootjes als vorig jaar. Zelfs dezelfde juf. Alleen...

Waar ze voor de zomervakantie nog als vier-jarige in het groep-1 gedeelte van deze klas zat, hoort ze nu bij de groep-2-ers. En dat, dames en heren, zorgt voor een groot probleem. 

Want terwijl zij groeit en bloeit, hangen die groep-1-ers maar als een blok aan haar been. Die doen stomme babydingen en gedragen zich als peuters. Ze voelt zich er duidelijk te groot voor. 

Zo groot zelfs, dat ze om huiswerk vraagt bij de juffrouw. Want ze wil net zo groot zijn als haar broers, en die krijgen ook huiswerk mee.

Twee andere vaders kijken me vragend aan als ze mijn dochter op een woensdagochtend naar de juf zien lopen met twee pakken papierwerk. Heeft ze nou al strafwerk?

Nee mannen, dit is mijn dochter. Mijn dochter is slim. Of in ieder geval, denkt dat ze dat is. En ze wil gewoon groot zijn. 

--

Afgelopen week moesten we op school verschijnen. Oudergesprekje. Vooraf overleggen mijn vrouw en ik met elkaar. We moeten het namelijk echt eens gaan hebben met de juf over dat hele groep 1-2 verhaal. Het is zo klaar als een klontje: daar gedijt onze dochter niet goed bij. Ze heeft meer uitdaging nodig. Minder peuter, meer... Nou ja, gewoon. Meer. 

We gaan zitten. Dochterlief gaat haar mappen pakken. Ze mag ze zelf aan ons laten zien. 

In de grote map zit een vragenlijst. Zo'n zelfde lijst als die je in ieder vriendenboekje tegenkomt, maar dan samen ingevuld met de juf. Leuk als naslagwerk.

In het tweede mapje, eigenlijk meer een snelhechter, staat een vrolijk zelfportret voorop. Compleet met blonde haren en een regenboognavel. 

Wat volgt is een tiental A4-tjes. Op ieder velletje staan een of twee foto's van opdrachten of werkjes die de kinderen kunnen doen. Achter iedere foto staan 2 vakjes, precies groot genoeg om een sticker in te plakken. 

Het principe is heel simpel. Dit is een werkschrift. Maak een taak, laat hem controleren door de juf, verdien een sticker en plak hem bij de juiste foto in een vakje. 

Alle blaadjes vol? Juffrouw blij. 

Blaadje voor blaadje slaat ze om. We kijken naar de foto's. Uitdagende opdrachten met letters, cijfers, klanken en meer van dat soort dingen. Echt haar ding, uitdagend, super groep-2-erig. 

Niet heel verwonderlijk dan ook dat er... welgeteld... 1 sticker in haar hele werkboekje staat. 🤦‍♂️

Hoe komt dat dan?

"Omdat iedere keer als we werkjes mogen doen, ik naar de iPad ga."

Nou, met de zelfreflectie is dus niks mis.

Het is ons in ieder geval heel snel duidelijk. De richting van het gesprek verandert heel snel van koers. Niet meer "juf, wat doe je om aanbod op niveau te bieden" maar "meisje, wanneer ga je de iPad nou eens een keer laten liggen en je groep-2-taken doen". 

En als je nog eens een keer durft te mopperen over dat je te weinig te doen hebt op school? Dan zal ik de juf appen om te vragen hoe veel stickers je al verdiend hebt. En krijg je vervolgens een nieuw pak huiswerk. 

Van mij. Daar heb ik geen juf voor nodig.