En het gaat dan ook over de meest uiteenlopende dingen.
Zelfkennis is belangrijk. Eigenwaarde, zelfverzekerheid, dat soort dingen. Maar complimenten maken ook. Zo zag zoonlief vandeweek weer eens een opvang-dreumes van vrouwlief die hij al een aantal weken niet meer gezien had.
"Hey, hij kan al lopen! Hij is echt de beste!" Ja, maar jij kon al eerder lopen. Dan ben jij toch al de beste? "Nee, hij is echt de beste. Ik ben de knapste."
Ik bedoel maar, soms overschatten de kids zich een beetje. Zelfs in hun slaap.
"Weet je wat ik droomde? Dat we naar Toverland gingen, met ons hele huis!" Wacht, het hele huis? Dat is veel sjouwen.
Juist ja. Voor als we nog meer bewijs nodig hadden dat ouders toch echt wel gewoon een baan hebben, ook al krijgen ze er niet voor betaald."Nee oké, niet het huis zelf. Alleen het personeel in dit huis."
Af en toe gaat het ook fout hoor. Heftige gevechten worden natuurlijk beleefd met diverse wapens, van clicks-zwaarden tot Nerf- of waterpistolen. En dan kom je wel eens in een discussie terecht.
"Auw, je schoot expres raak!" "Nietus! Ik richtte over je heen en raakte perongeluk je voorhoofd, dan is het niet expres."
Dat vechten is wel een veel voorkomend thema overigens. Want daar draait het bij onze jongens best vaak om. In MineCraft vecht je tegen zombies, BatMan tegen de Joker, Ninja's tegen Lord Garmadon, noem het maar op. Dat het dan aan de eet-tafel weer terug komt, is dan ook niet verwonderlijk.
Zoonlief zit aan de ontbijttafel, ongeduldig te wachten totdat bonuszoon z'n ontbijt ein-de-lijk ook eens op heeft. "Hey, schiet eens op!"
Waarop zijn broertje heel droog antwoordt:
"Ik heb niks om mee te schieten."
En dan heb je nog de 'maar zo heet het toch echt?'-versprekingen.
"Hey, jij vond hazelnotenpap toch lekker?" "Hazelnoten-pap? Dat heb ik nooit gezegd!" "Jawel, vorige week!" Uhm... Jongens? Bedoel je niet havermout-pap? "Oh, ja die vind ik lekker."
Dus ja. We blijven lachen met die twee. Ik kan niet wachten totdat de derde zich er in gaat mengen.