De afgelopen twaalf maanden hebben in het teken gestaan van zo veel meer dan alleen een paar honderd woorden die iedere week uit mijn vingers kwamen. Uitgezonderd vakanties en een enkele inspiratieloze week, heb ik negenenveertig weken lang iets geschreven. Voor mij stond het persoonlijk ook symbool voor doorzetten. Iets aanpakken en het afmaken, in tegenstelling tot de tientallen gestarte, maar nooit afgemaakte projecten. Driewerf hoera voor mezelf.
En dan de onderwerpen zelf. Van alles is er gebeurd. In vijftig weken tijd is onze dochter gaan brabbelen en kruipen en gaan kletsen en lopen. De jongens hebben zichtbare sprongen gemaakt en zijn van kleine gezellige broertjes naar grote zorgzame broers gepromoveerd. Als familie zijn we, nog meer dan dat we al waren, een echt gezin geworden. De jongste frummel heeft ons samengebracht en, nu dat ze zelf een wat actievere rol speelt, ze doet dat vol overtuiging.
We hebben ook mensen verloren. Dichtbij, zowel in letterlijke als figuurlijke zin. Vooral met de dagen die inmiddels verstreken zijn, missen we die extra veel. En denken we aan onze dierbaren die er wel nog zijn. Een extra lange knuffel is dan fijn om even te kunnen geven.
Al het sentimentele geneuzel daar gelaten, was het een mooi jaar. Volgende week is het 2018. Een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Waar kijken we naar uit?
Ik heb er zin in. Laten we er het beste van maken.Twee negende en een tweede verjaardag. Een trip naar Londen en een concert van Ed Sheeran. Vijf jaar samen, eerste keer groep 6, tweede keer groep 5, derde keer peuterspeelzaal.