Echte helden Dec 20, 2017

Een tijdje terug postte ik over Virtuele Helden. Hoe niet-significant deze jongens en meisjes eigenlijk zijn in de 'grand scheme of things' bleek afgelopen weekend wel weer.

Terwijl we, na dat om half een 's nachts eindelijk het opgeblazen gevoel van het kerstdiner van de zaak gezakt is, onze tanden staan te poetsen, parkeert er een busje voor de deur. Door de geblindeerde ramen schijnen felle lampen naar ons huis. Het had nog een taxi-busje kunnen zijn, maar ze blijven te lang aan. Ik parkeer mijn tandenborstel en loop het hoekje om, de slaapkamer in.

En inderdaad, daar staat-ie. Zo'n mooi geel busje vol met moderne wonderen der medische techniek. Niet voor ons huis, maar bij de buren. Een ouder echtpaar. Vrolijke levensgenieters met een pacemaker en kunstknie. Oma die de boterhammen smeert terwijl opa de kleindochter tussen de middag uit school gaat halen en met een volle buik - en ongetwijfeld iets lekkers te veel - weer terug brengt. De buurman had al een paar dagen geklaagd over wat algehele malaise, dus zo'n ramp zal het niet zijn.

Ik herken de ambulance broeder en -zuster. Het duo stond inmiddels ruim 15 maanden geleden bij de buren van de huidige patiënt voor de deur. Even ben ik geneigd om te zwaaien, maar dat lijkt me ongepast en daarbij weten ze waarschijnlijk al niet meer dat mijn dochter en ik bij hun in wagen hebben gezeten. Daarbij hebben ze natuurlijk ook helemaal geen aandacht voor mij.

Het duurt niet lang voordat de tweede ambulance voorrijdt. Dan wordt het al wat verontrustender. Want, zoals mijn vrouw die zich inmiddels bij mij heeft gevoegd mij weet te vertellen, dan is er vaak wat met het hart aan de hand. Zou het dan de buurman of buurvrouw zijn? Je weet het niet. We kunnen er ook niks aan doen, dus we schuiven de gordijnen dicht, ik pak de fles massageolie en begin mijn vrouw haar schouders zachtjes te kneden.

Maar het wordt niet rustig in de straat. Sterker nog, het wordt alleen maar drukker. Eerst een brandweerwagen. Dan een tweede brandweer-wagen, dit keer met zo'n uitschuifbare ladder en een bakje op het einde. Ten slotte een stel politieagenten om de straat af te zetten. Vier zorgende broeders en zes sterke brandweermannen gaan druk in de weer en halen de buurman via het raam naar buiten, zo de ambulance in.

We zien dit allemaal gebeuren. Ik ben zelf nog beneden geweest en heb in mijn pyjama gevraagd of onze auto aan de kant moest en de schoonzoon van de buurman succes en sterkte gewenst. Maar vanuit onze warme slaapkamer kijken we toe. Het voelt dubbel. Een beetje gênant, maar voornamelijk bezorgd. "De halve straat stond buiten toen ze ons kwamen halen, weet je nog?" Oh ja. Dus zo gênant is het dan ook weer niet.

"De buurman heeft in ieder geval een sterk verhaal om te vertellen."

En opeens is het dan toch weer stil. Iedereen vertrekt. Her en der gaan de gordijnen weer dicht. "Naar Tilburg!", horen we nog voordat de motoren beginnen te brullen. Vragend kijken we elkaar aan. Waarom Tilburg? Wat is er daar dat ze hier niet hebben? Aangeslagen kruipen we dicht tegen elkaar weer terug in bed en zien een onrustige nacht tegemoet.

Eigenlijk is het vreemd. Ik heb wel eens eerder genoemd dat ik mezelf een einzelgänger voel. Dat ik sociaal eigenlijk een beetje een no-no ben. Laat mij maar lekker thuis zijn, ik hoef niet zo nodig contact. Natuurlijk zeg je goedemorgen tegen de buurman als je hem ziet en vraag je de buurvrouw vol interesse naar haar vakantie als ze terug komt, maar verder dan dat komt het ook niet. En toch, zonder aarzelen was ik nu in de auto gestapt om de buurvrouw naar Tilburg te sjezen, mocht het nodig zijn geweest.

Maar hoe geweldig waren die twaalf hulpverleners. Tussen het moment dat de eerste ziekenwagen arriveert totdat iedereen weer terugkeert naar hun basis, zit nog geen dertig minuten. Midden in de nacht komen ze als een goed geoliede machine aan. In de vrieskou en het pikkedonker negeren ze nieuwsgierige buren en slaperige chauffeurs en doen ze hun werk. Hier geen geweld, hier geen geouwehoer of boosheid. Dit, dames en heren, zijn helden.

Echte helden. Zonder YouTube-kanaal, zonder Insta-feed, zonder volgers en likes en sponsoren.

De buurvrouw vertelde het verhaal gisteren zelf. Want de buurman heeft het toch niet gered. Zelfs niet met de hersenspecialisten in Tilburg. Hij had het niet eens na kúnnen vertellen, want van de spectaculaire acties heeft hij niets meegekregen.

Weer een vrouw zonder man. Weer een dochter zonder vader en weer een kleindochter zonder opa. Zo vlak voor de 'feestdagen' weet ik precies wat ze doormaken. Ik denk weer terug aan mijn eigen vader, die drie jaar geleden op 19 december deze aarde verliet en een enorm gat heeft achtergelaten. Allemaal hebben we onze eigen ladder gevonden om er uit te klimmen en ik gun de buurvrouw en haar familie hetzelfde.