Helpen May 2, 2018

De kinderen helpen graag. Nou ja, soms dan. Het ligt aan wanneer, waarom, wat, wie en hoe de spreekwoordelijke wind waait. Oh ja, en wat er tegenover staat.

De oudste helpt eigenlijk best graag. Actief ook. Ruimt zelf zijn spullen achter zijn kont op, biedt vaak aan om te helpen met de meest uiteenlopende dingen -helaas vaak de dingen waarbij hij nou juist niet mag helpen- en draagt ook nog zijn steentje bij als het huis vol opvang-babies zit. Helemaal top. 

De middelste heeft een zetje nodig. Laten we het, uhm... Motivatie noemen. Verschillende methodes heb ik al geprobeerd. Van het "als je nu even mee helpt, kan de PlayStation eerder aan" tot "als jij me helpt afdrogen, krijg jij dit schitterende muntje van vijftig cent". Helaas, zonder resultaat. Vrijwillig dekt hij de tafel op en ruimt hij hem af, maar meer dan dat hoeven we op een doorsnee dag van deze handige huisman niet te verwachten.

Wat wél werkt, is hem confronteren met de effecten van zijn eigen talenten. Zo heeft deze jongeman bijvoorbeeld een enorm talent voor klunzigheid. Even schudden met een pak hagelslag bijvoorbeeld. "Maar ik wist toch niet dat het nog open was?!" Of heldhaftig zwaaien met zijn zwaardlepel. "Maar ik had toch niet gezien dat daar nog rijst op zat?!"

Nee jongen, vast niet. Maar aangezien dat je nu vast wel ziet wat er op de vloer ligt, ga jij zometeen stofzuigen. Hoppakkee, handen uit de mouwen en gaan met die banaan.

En dan is er nog de jongste. Die helpt nog wel het graagste van allemaal. Je weet wel, iets met regen en drup.

Sinds we vorig jaar gras hebben laten leggen in onze achtertuin en de lente dit jaar inmiddels is begonnen, ben ik best actief met het bijhouden van de groeiende groenigheid. De sprietjes krijgen iedere week even een knipbeurt, als het te lang droog is geweest plens ik er wat water overheen en de pot met -geheel natuurlijke- mest staat al klaar.

Op een gemiddelde zondagmiddag ben ik daar een kwartiertje zoet mee. Nou vooruit dan, twintig minuten. Langer zal het niet zijn, het is dan ook maar een mini-veldje. Dat gaat prima zo, ik vermaak me wel. Schijnbaar straal ik dat ook uit, want vorige week krijg ik opeens 'hulp'. Jawel, van de kleinste. 

Eerst bij het maaien. "Ikke duwen," verkondigt ze blij als ze met haar blote voetjes het kriebelende gras op trepelt. Niet vragen, maar zeggen. En nee, ik mag niet eens helpen, mijn handen worden resoluut weggeduwd. Pas na een paar minuten verwoed gepoogd te hebben de maaimolen vooruit te krijgen, kijkt ze me met een schuin oog aan. "Papa helpen?" Wel ja kind, omdat je het zo lief vraagt dan.

Afijn, eer dat we de laatste meter af hebben gelegd -en ik nog een keer het hele veld rond ben gegaan- zijn we een half uur verder. Maar dan zijn we nog niet klaar! Er moet namelijk ook nog geharkt worden.

Hier wordt het helemaal leuk. Zodra ik de schuur open doe, glipt ze langs me af en komt ze met twee harken weer naar buiten. Een grote gele en een kleine roze. Ik krijg gelukkig de gele. 

En dan gaan we. Samen maken we hoopjes van de afgesneden sprietjes. Ik wat groter, zij wat kleiner. Samen wordt het een grote berg. Dat is interessant, helemaal als je er vervolgens met je blote voeten in gaat staan. Grinnikend kijkt ze me aan en ik weet precies wat ze denkt.

"Leuk he papa, samen tuinieren?"

Ja hoor meid, geweldig.

Dan moet de nieuw geschapen concurrent van de Vaalserberg er toch aan geloven. In de groenbak ermee! Dochterlief heeft het direct in de gaten, grijpt twee handen vol en sjokt achter me aan. Dwars door de tuin, over de tegels, naar de container. Had ik die tegels niet net geveegd? Ik weet het niet meer, zo ziet het er in ieder geval niet meer uit.

Met zo'n kleine handjes en zo veel gras gaat dit me veel te lang duren. Ik breng haar een lege afwasbak. "Doe het daar maar in," geef ik haar als instructie. En inderdaad, een paar minuten later is de berg niet meer dan een schim van wat het ooit was en zit de bak vol. En terwijl ik me omdraai om de container naar de bak te brengen, hoor ik van achter me een schaterlach omhoog komen. Ik vrees het ergste en kijk bewust nog niet. Even nog blijven geloven, even nog dat beeld van al die groene sprietjes in een blauwe bak...

Maar ja, je raadt het al. Eer dat ik terug kom -met container- is de bodem van de bewuste afwasteil duidelijk zichtbaar. Madam is inmiddels met 'haar' hark weer druk in de weer. Wat een gegiechel, wat een lol.

Bijna anderhalf uur nadat ik naar buiten toog om 'even' het gras te doen, strompelen we samen moe maar voldaan weer naar binnen. Trots kijken we mama aan.

"Wij hebben samen even het gras gemaaid."

Ze glimlacht. Het filmpje staat al in de verschillende familie-apps en op Facebook, de digitale likes stromen binnen en boven hoor ik een constante stroom warm water in een soppig bad lopen. Een kus, een knuffel en dan 'hop, naar boven jullie. Jullie zijn vies.'

Dat klopt. Maar we hebben elkaar wel goed geholpen en dat is het belangrijkste.