Zo ook afgelopen vrijdag. Met een clubje gezellige dames van het schoolplein reist mijn opgedofte vrouw vrolijk fluitend naar een nabijgelegen restaurant voor een avondvullend programma met - ongetwijfeld - veel lol, nog meer geklets en een goed glas wijn."Je weet waar haar fles staat. Houdoe!"
En papa? Die mag thuis blijven in het goede gezelschap en geklets van drie kids en onder het genot van een drietal pizza's en een ingevroren portie groentenmix. En dat betekent natuurlijk maar een ding.
Feest.
Salami-pizza voor de TV. FIFA spelen na het eten totdat het eigenlijk al bedtijd geweest is. En een papa die heerlijk met een kleine dame mag knuffelen tijdens het geven van de fles.
Zij is dan ook de eerste die in bed ligt. Met een volle buik en vrolijk kletsend tegen haar oranje-roze knuffelkonijn vertrek ik weer naar beneden. Daar tref ik Manchester United aan met een 1-0 voorsprong tegen Barcelona, waar Messi al met een rode kaart van het veld is gestuurd. Mijn hulp is dan ook dringend nodig en met een mooie sprong land ik tussen de twee voetballertjes in.
Drie zwarte controllers besturen een half uur lang tweeëntwintig virtuele mannen. Broeken worden vies. Gele kaarten worden getrokken. Uitbundig word er gejuicht. En uiteindelijk vindt papa het genoeg en gaat het grote scherm op zwart.
Duidelijke instructies. Kan niks mis gaan. Toch?"En nu gaan we ZACHTJES naar boven, pyjama's aan, tanden poetsen en naar bed."
Eenmaal op de badkamer met de pyjama's aan en twee tandenborstels in de aanslag, bedenken zich er twee dat er nog zalfjes gesmeerd moeten worden. Die liggen natuurlijk nog beneden.
Duidelijke instructies. Kan niks mis gaan. Toch?"Die ga ik wel even halen. Gaan jullie maar tanden poetsen. En ZACHTJES, want zusje ligt hiernaast te slapen."
Tien tellen later sta ik beneden in de huiskamer en gris ik twee tubetjes zalf van de eetkamertafel. Van boven hoor ik gegiechel, gestomp en geroep. Ik begin eerst aan mezelf te twijfelen. Ben ik wel duidelijk genoeg geweest? Dan aan de jongens. Hoe duidelijk kan een instructie zijn? Ik weet het niet meer.
Op weg naar boven wordt duidelijk dat ik ze beter in een geluidsisolerende kamer had kunnen zetten. Ook vanaf de overkant van de gang klinkt er geluid. Binnen een aantal seconden evolueert dit van een lieflijk kreetje naar een verbaasde gil en uiteindelijk luidkeels gehuil.
Verdorie.
Ik trek de badkamerdeur open - ja, die was dicht. Kun je nagaan hoe veel decibellen die twee apen produceren - en kijk boos naar binnen. Geschrokken kijkt twee paar ogen me aan als ik mijn stem gebruik om mijn ongenoegen te uiten.
Dan pas worden ze stil en kan ik naar de enige roze kamer in ons huis. Kleine dame had zichzelf omgedraaid en had - op haar manier - even vriendelijk doch zeer dringend gevraagd of ze eventueel heel misschien toch even recht gelegd zou kunnen worden. Maar, na een extra kus en knuffel was ze inmiddels al weer hard op weg naar haar eigen dromenland."Zusje is wakker. Als die niet verder gaat slapen en dat betekent dat mijn vrije avond wordt afgepakt omdat jullie haar wakker hebben gemaakt, is er de rest van dit weekend geen enkel schermpje meer voor jullie. Geen TV, telefoon, PlayStation of MineCraft dus."
Ik ben inmiddels terug in de badkamer. Nadat de verplichte twee minuten poetstijd verstreken zijn en het irritante gezoem van de borstels is gaan liggen, kijken ze me pas weer aan.
Zo stil als muizen sluipen ze naar de slaapkamer. Geen piep hoor ik meer vanuit de beide kamers en met een gerust hart glip ik van de trap af, de eenzame huiskamer tegemoet. Met een Radler en PlayStation-controller plof ik opgelucht op de bank en spreek ik elf mannen vermanend toe. Doorlopen en je best doen, anders krijg je een schop onder je virtuele kont."Sorry papa."
Lang leve het heerlijk avondje.