Ook kleine meisjes worden groot. Of in ieder geval: groter. Laten we vooral niet te hard van stapel lopen.
Sinds vorige week gaat ze naar de kinderopvang. "Met de kindjes spelen." En ook "met mama mee werken." Want alleen deze twee weken is die opvang toevallig in hetzelfde gebouw als waar mama sinds kort de hele dag met baby'tjes knuffelt hard werkt en voor tien baby's zorgt.
Het kleine meisje fietst al gemakkelijk weg op haar driewieler, het liefst zonder kleren aan. Ze poept met vlagen op het potje en draagt onderbroekjes over haar luier. Mét maandverband. Want ze wil net zo'n mooie sticker in haar broekje als dat mama heeft. En 's ochtends vertelt ze je feilloos wat ze voor het ontbijt wenst.
En ze heeft een grote-meisjes-bed.
Nee, we hebben haar kamer niet verbouwd. Alleen het bed ontdaan van de gespijlde zijkanten.
Eigenlijk spelen we al langer met die gedachte. De overstap van baby-ledikantje naar peuter-bed is toch best groot, zowel voor kleine dame als voor haar ouders. Daarnaast vormt het toch nog een fysieke barrière waardoor ze sneller de neiging heeft om in bed te blijven liggen en kan ze, als ze er dan toch écht uit wil, dat prima zelf regelen.
Tja, en dat laatste gaat uiteindelijk fout. Pats, boem, au, huil. Om half acht 's ochtends als ik nog met de deurklink in mijn handen en met een voet buiten de deur sta en mama nog lekker ligt te soezen. Ik haal mijn voet weer naar binnen. Eer dat ik boven ben, wordt er al driftig geknuffeld door de meisjes. Papa knuffelt even gezellig mee, droogt wat tranen weg en mag uiteindelijk toch weer naar de buitendeur.
's Avonds besluiten de volwassenen dat het toch wel tijd is dat het ledikantje er aan gaat geloven. Bijna drie jaar (min twee weken) heeft ze er in gewoeld, gedroomd en gesnurkt. Het is mooi geweest.
Dus sta ik op een regenachtige zaterdagmiddag als een heuse klusser met mijn schroevendraaier in de aanslag. Samen met de dames tover ik de baby weg en komt de peuter er voor in de plaats. Prachtig vindt ze het. Zelf in en uit bed rollen -met minimaal risico op verwondingen- een knuffel op een kussen naast zich op de grond kunnen leggen, naar wens extra knuffels van en naar het poppenbedje verhuizen... Het heeft alleen maar voordelen. Heerlijk.
De eerste nacht gaat wonderbaarlijk goed. Niet een keer komt ze uit haar bed. Oké, één keertje dan. Boem. Au. Huil. Maar eer dat reddende mama boven is, heeft ze zichzelf alweer terug in haar bed gesleept. Een ontblote arm en been hangen nog slaperig buitenboord als aandenken aan haar nachtelijke valpartij.
De tweede nacht horen we, na tien minuten vrolijk geklets, toch voetstapjes. Ik wacht haar op bij de trap, waar haar hoofd hoopvol om het hoekje gluurt.
"Ik kom ontbijten!"
Haar vrolijkheid doet me bijna toegeven, ook al is het net na achten 's avonds. Toch vertel ik haar dat ze daar zo'n twaalf uur te vroeg mee is.
"Maar ik heb al acht uur geslapen?"
Twijfelend staat ze boven aan de treden. Ze ruikt onraad. Want inderdaad, om acht uur naar bed gaan is niet hetzelfde als acht uur slapen.
Ik til haar terug naar bed en stop de dekens en knuffels nog een keer in. Nog meer kusjes en knuffels, ook van mama, en dan is het klaar.
's Morgens om zeven uur. Vrouwlief heeft me een kwartier geleden verlaten in ruil voor een warme douche, ik snoezel nog wat verder. Toch lig ik opeens niet meer alleen in bed. Een grote grijns ligt naast me als ik mijn ogen open doe.
Ze heeft lekker geslapen.