"Hoe voel jij je?"
Met lood in mijn schoenen loop ik van het schoolplein af. Ik kijk weemoedig naar mijn vrouw. Niet fijn. Wat een rotgevoel. Ben ik nou die stoere papa die ik pretendeer te zijn?
Een kwartier eerder.
Met ons vieren lopen we het schoolplein op. De levens van drie daar van staan op het punten om een nieuwe fase in te gaan.
Bonuszoon gaat naar groep 7. Dat is bijna groep 8 en dus ook bijna middelbare school. Dat betekent dat er dit jaar al geörienteerd gaat worden op die volgende stap. Bluh.
Vrouwlief begint aan haar nieuwe baan met nieuwe collega's.
En de kleinste telg van dit vrolijke viertal? Die begint vandaag aan haar loopbaan als "opvangkind".
Vier paar voeten stappen een al openstaande deur binnen. Bonuszoon wordt meteen geknuffeld door zes weken geleden voor het laatst gesproken vriendjes. Dochterlief is nog wat onwennig en geeft aarzelend het drietal leidsters een handje.
"Kom je eens mee kijken wat er hier anders is?"
Vorig jaar kwam ze hier nog naar de peuterspeelzaal. Twee keer in de week, een paar uurtjes. Toen was het nog Spring. Inmiddels is het Korein. De muren zijn kaal, de inrichting is schaars. Kapstokken zijn er nog niet, die komen vanmiddag. Het felle groen en oranje waar je een Korein-locatie aan herkent zit nog ingeblikt. Er mist gezelligheid en sfeer. Kortom: erg welkom ziet het er nog niet uit.
Een boekenkast is er wel. Binnen twee minuten strikt ze een van de leidsters om een boekje voor te lezen en ploffen ze samen op de bank. Die stond er voor de vakantie ook al. Toch nog iets herkenbaars.
Een kus kunnen we nog net ontfutselen, want binnen een mum van tijd verliest ze zich op de Afrikaanse savanne. Zij juicht om Simba, wij sluipen als heuse leeuwinnen op jacht naar buiten.
En dan komt het.
"Hoe voel jij je?"
In ieder geval geen stoere papa. Benen als boter, zo zwaar als lood en sneller trillend dan de gemiddelde Oral B.
Mijn vrouw kijkt me begripvol aan, troost straalt uit haar ogen.
"Maar vorige week is ze toch ook al geweest?"
Ja, maar dat was anders. Toen was ze bij die ene oma, of die andere. Of op dezelfde locatie als waar jij werkt. Niet een hele dag van acht tot zes bij de opvang.
Een half uur later stappen we samen in de trein, op weg naar onze bazen. Zij gaat bij het tunneltje rechtdoor, ik sla rechtsaf. We roepen nog een I love you en dan fieten we van elkaar weg.
Goed en wel zit ik aan mijn bureau of er komt een appje binnen.
Er staan foto's in het ouderportaal. Ga maar kijken, zo leuk.
En inderdaad, de foto's zijn leuk. De kleine meid glimlacht vrolijk terwijl ze met zand speelt en fruit eet, omringd door vier nieuwe vriendjes en vriendinnetjes.
Mijn benen doen het inmiddels weer prima. Ik ben tot rust gekomen. Iedereen zit op zijn of haar plek. Ook zoonlief, die vandaag voor het eerst naar groep zes gaat. Waar ik voor het eerst in acht jaar niet aan de poort sta om hem uit te zwaaien op zijn eerste schooldag. Erg jammer, niks aan te doen. Volgend jaar misschien beter.
Terwijl ik nog een keer naar dat guitige lachje kijk, leg ik me overal bij neer. Nog één diepe zucht voordat de orde van de dag zich aanbiedt.
Papa, over and out. See you at six.