Ik heb zelden ergens last van. Natuurlijk ben ik wel eens verkouden of scheur ik een spier in mijn been. Maar over het algemeen ben ik best gezond. Zowel fysiek als mentaal.
Mijn vader had autisme. Daar kwamen we pas achter toen zijn kinderen al lang en breed volwassen waren, maar het heeft wel geleid tot veel aha-erlebnissen. Ik kan het, misschien wel juist door mijn opvoeding, prima vinden met een collega met autisme. Zo goed, dat ik ben benoemd tot de persoonlijke begeleider.
Maar als je ergens geen ervaring mee hebt, kun je je het lastig voorstellen. Dat merk ik bij andere collega's, die het niet zo goed kunnen vinden met mijn charge. Voornamelijk het onbegrip is groot. Waarom wordt er zo gereageerd, waarom wordt er zo omgegaan met een ogenschijnlijk simpele situatie?
Ik snap heel goed waarom situaties eigenlijk helemaal niet zo simpel zijn. Hoe het hoofd van mijn collega daarmee om gaat. En hoe ik daar vervolgens dan op kan reageren.
Andere 'kwaaltjes', om het maar oneerbiedig even zo te noemen, heb ik geen ervaring mee.
Zo heeft bonuszoon veel last van wagenziekte. En 'veel' is hier geen overbodig bijvoeglijk naamwoord: een tripje naar oma (hemelsbreed nog geen 12 kilometer, je rijdt het in een kwartiertje) is toch echt wel de grens voordat het mopperen begint.
Ik denk dat hij zich aanstelt. Dat komt omdat ik het fenomeen wagenziekte niet ken. Ik had vroeger nooit ergens last van (nog steeds niet) en kan van alles doen in de auto. Of het nou naar buiten kijken is, of lezen, met m'n telefoon spelen of kletsen met andere inzittenden: nergens last van.
Dus als er dan na 10 minuten rijden al iemand begint te zuchten en steunen achterin, dan irriteert me dat mateloos.
Zijn moeder is daarin de reddende engel. Geeft hem een reistabletje (ook al werkt dat niet echt) en tips om de reis aangenamer te maken.
Zij herkent en erkent het gevoel. Want zij had er als kind ook last van. Kan zich dus voorstellen hoe hij zich voelt.
Zoonlief heeft last van heimwee. Zo erg, dat hij niet eens meer mee op vakantie kan. Want dan is hij te lang weg bij zijn mama.
Meer mee? Ja, want een paar jaar terug was het nog geen probleem. Dat is de afgelopen jaren steeds erger geworden. Toen we net uit elkaar waren, was hij twee weken aan een stuk bij ons. Toen werden het twee losse weken, waarvan we er 1 op vakantie gingen. Toen werd de vakantie al een midweek. En dit jaar gaat hij op maandag met ons mee naar het vakantiepark en wordt hij op woensdagavond opgehaald.
Waar dat aan ligt? Geen idee. Misschien omdat hij ouder wordt. Dat zijn band met z'n moeder verandert. Dat hij zijn gevoelens beter leert (her)kennen en zich beter kan uiten. Of misschien is het wel iets heel anders, wie weet.
Ik denk dat hij zich aanstelt. Dat komt omdat ik het fenomeen heimwee niet ken. Ik had vroeger nooit ergens last van (nog steeds niet) en kan makkelijk weg van huis. Of het nu een weekendje of weekje weg is, logeren bij een vriend of neef of emigreren naar Engeland: nergens last van.
Dus ja, als er weer eens een keer de vraag komt hoe we de vakantie nou gaan regelen, irriteert me dat mateloos.
Zijn bonusmama is daarin de reddende engel. Want zij herkent het gevoel. Had er als kind ook last van en kan zich dus voorstellen hoe hij zich voelt. Helpt me het gedoe dan ook te relativeren.
Het "het zal wel"-gehalte is nog steeds aardig hoog, maar ik kan steeds meer begrip opbrengen voor hun kwaaltjes. Ik heb er dan nog steeds geen directe ervaring mee, maar kan me wel inleven en daarmee ook zoeken naar een oplossing.
Ik hoop alleen dat ze er snel overheen groeien. Zo niet, ga ik volgend jaar wel zonder ze op vakantie. Wordt de een niet wagenziek en kan de ander lekker 6 weken bij z'n mammie blijven.
Wat een rust.
Jul 21, 2021
Oma Kruter.
Grinniken!😉