Ik ben al heel groot hoor! Aug 11, 2021

Normaal gesproken hebben we een ritme. Een goed ritme, al zeg ik het zelf. 

Eten doen we ergens rond de klok van zes, afhankelijk van de dag. Op maandag wat later, want dan komen de kids vanuit de BSO. Op woensdag of donderdag wat eerder, want dan moet zoonlief voetballen of terug naar mama.

Dan is het nog even wat spelen, lezen of in de tuin rommelen. Om zeven uur beginnen we dan met opruimen en naar boven. Om half acht ligt de eerste er in, om kwart voor acht de tweede. Die mag dan nog wat lezen voordat het licht uit moet.

So far so good. 

En toen werd het vakantie...

In de vakantie mag je opblijven.

Als je normaal om half acht in bed ligt en in het weekend om acht uur, dan betekent opblijven minimaal tot negen uur.

Als je normaal om half neven in bed lig en in het weekend om half tien, dan betekent opblijven minimaal tot tien uur.

En als je dan vakantie hebt en een puber bent, dan betekent "opblijven tot tien uur" niet hetzelfde als "om negen uur in bed gaan liggen en lezen." Nee, dan wil je nog computeren, spelletjes doen of film kijken.

Kijk, en hier gaat het dan fout. Niet in zijn puberbrein, niet bij ons, maar bij onze persoonlijke Calimero.

Echt, het onrecht wat we haar aandoen als zij wel naar boven moet en haar broers niet? Verschrikkelijk. Onvergefelijk. En dat zal ze laten merken ook.

"Ik ben ook al heel groot hoor!!"

En toch ook al bijna vijf. En heeft toch ook vakantie. En kan morgen toch ook uitslapen. 

En als ze dan uiteindelijk, na veel vijven en zessen, in bed ligt, blijft ze er niet in. Want dan hoort ze boven een spelletje of beneden een zak chips. En dan is ze er natuurlijk als de kippen bij om haar ongenoegen nog eens te uiten. 

Maar als je dan weer naar bed gestuurd wordt, moet je het over een andere boeg gooien. Creatief zijn. Dus stuurt ze haar zus naar beneden.

Wacht, haar ZUS!? Hebben we dan opeens 4 kinderen!?

Schijnbaar. 

"Mijn zus ligt nog in bed, maar ik kom even naar beneden."

Jeetje wat moet je dan hard lachen. Het is niet eens zo zeer wat ze zegt, maar het stalen gezicht waarmee ze het doet. De onvermurwbare overtuiging waarmee ze haar verhaal klaar heeft. De details die ze dan kan vertellen en dat we haar niet uit haar rol krijgen, wat we ook proberen. 

Uiteindelijk vind ik toch een plothole. Ik vraag haar namelijk hoe ze heet. 

"Hmm... Dat weet ik nog niet, daar moet ik nog even over nadenken."

Ze begrijpt maar al te goed dat dit dan toch de finale van haar theaterstuk is en druipt af, terug naar haar zus, die nog gewoon netjes in bed ligt. 

Tegelijktijd wil ze ook nog klein zijn. Want dan hoeft ze niet de tafel te dekken of af te ruimen. De vaatwasser in- of uit te ruimen. Of te stofzuigen als de vloer weer eens een bende is. Dan kan zij met haar 4-jarige billen gewoon lekker op de bank blijven hangen om Netflix te kijken. 

Nou dametje, als jij zo graag groot wil zijn? Dan gaan we daar dus ook mooi van af stappen.

Hoppakee, aan de slag!