Al maandenlang is het een hot topic bij ons in huis. Of eigenlijk eentje om te vermijden. Want oei, je zal eens iets te veel zeggen.
De schoolmusical. Vanaf ongeveer mijn groep 5 heb ik daar al een hekel aan. Want dan moet je verplicht naar die oudere klassen gaan kijken. En je tegelijkertijd beseffen dat over een paar jaar jij zelf ook op dat podium staat.
Help.
In groep 8 sta je daar dan inderdaad zelf. Ik kan me er weinig meer van herinneren om eerlijk te zijn. Zou niet eens meer weten welke musical we speelden en welke rol ik daar dan in had. Het gevoel is overwegend bewolkt, dus veel soeps zal het wel niet geweest zijn.
Bonuszoon is dit jaar aan de beurt. Nou weten we allemaal dat hij een hekel heeft aan voor een groep staan. Of het om een spreekbeurt of boekbespreking voor zijn klas gaat, of met de hele school een liedje zingen op het boekenweekopeningsfeest: hij wil het niet.
Zo kletst-ie zich ook iedere keer weer onder een spreekbeurt uit. Op zich heel creatief hoe hij het keer op keer weer voor elkaar krijgt bij zijn juffen en meesters. Afgelopen vrijdag zou het zijn, toen kon het niet. Dan toch maandag.
"Ik ben er niet klaar voor."
Zo zit hij maandagochtend rechtop in bed te mopperen. Ja, sorry hoor, je hebt 4 weken gehad om er klaar voor te zijn.
"Papa is alleen maar negatief. Om de 10 seconden zegt hij dat er iets niet goed is."
Dat weet je, want zo is papa al 2 jaar. Daarom zijn we je ook al 4 weken lang aan het vragen, adviseren en pushen om hier aan je spreekbeurt te werken. Want hier heb je een bonuspapa en broertje die allebei wel weten wat Roblox is en je graag helpen. Waarom heb je dat niet gedaan.
"..."
Oorverdovende stilte. De tranen staan in zijn ogen te popelen om over zijn wangen te mogen rollen. Maar hij laat het niet gebeuren, want daar is hij een te stoere puber voor.
Wij sturen hem naar school, in de volle veronderstelling dat hij op zijn puberale plek gezet gaat worden op het moment dat de juf hem straks naar voren roept.
Wij sturen de juf boos een mail als hij 's middags thuis komt en met het ik ben er niet klaar voor excuus zijn spreekbeurt dus niet heeft hoeven doen. Echt, serieus juf!?
Anyway. Gisteren was dus de musical. Welke rol heeft hij er in? De hoofdrol zal het niet zijn. Figurant dan misschien? Bijrolletje?
Nee, niets van dat alles. Hij is toneelmeester. Want dan hoeft hij niet op te vallen in zijn zwarte kleding. Hoeft hij niet te zingen, niets te zeggen en alleen maar 3 keer over het podium te rennen om een kistje, stoel of kartonnen bosje neer te zetten. Een rol die op zijn lijf is geschreven. Onzichtbaar.
"Ik durf dat niet," is zijn excuus. Al jaren hoor, of het nou om die spreekbeurt voor klasgenoten gaat of achteraan op het podium drie danspasjes te doen. Hij wil het niet, durft het niet, doet het dus niet.
's Morgens moet hij eerst iets leuks aan, want de schoolfotograaf komt.
"Maar ik moet in het zwart, want we hebben na de pauze uitvoering voor de kinderen van school."
Dan neem je toch een zwart shirt mee? Zo moeilijk lijkt me dat niet.
Toch blijkt het dat wel te zijn, want 's middags komt hij in zijn mooie blauwe foto-shirt thuis. Met de boodschap om vanavond toch écht in het zwart te komen.
Na het eten moet hij zich klaar gaan maken.
"Kan ik niet een andere kleur shirt aan? Want ik val helemaal niet op in dat zwart."
Stomverbaasd kijken we hem aan. Nee, je valt niet op. Nee, je bent niet op het podium. Maar... dat is toch precies wat je wilde? Daarom heb je deze rol juist gekozen!
Daar komt niet echt een duidelijk antwoord op. Met tegenzin gaat hij zich dan toch maar omkleden, al stampvoetend de trap op.
Tijdens de musical zien we hem inderdaad een paar keer over het podium flitsen. Meer is het niet. Geen woord, geen zin, zelfs geen negenentwintigste stem bij de liedjes.
Na de musical nemen de juffen afscheid van hun kinderen. Een voor een worden ze naar voren geroepen voor een roos, een envelop én een persoonlijk praatje. Sommige kinderen lachen, een enkeling zegt nog een dankjewel of graag gedaan, maar de meeste houden zich op 3 meter afstand van de juf heel stil.
Bonuszoon is bijna de laatste. Dan denk je die zal ook wel niet veel zeggen. Hij verrast iedereen door niet te luisteren, maar te praten. Als enige de dialoog aan te gaan. Daar, op dat podium, vol in de spotlight. Alsof er niemand naar hem kijkt.
En als alle formaliteiten dan voorbij zijn, de DJ de muziek aanzet en de kinderen van het podium af mogen, staat hij te dansen. In zijn eentje, swingend op de muziek met zijn beste dance moves. Alsof er niemand naar hem kijkt.
Dan komen alle kinderen de zaal in, op zoek naar hun ouders. Goed gedaan, wordt er gezegd. Wat een energie en wat een leuke rol had je.
En dan valt er links en rechts toch een traantje. Bij de meisjes. Bij de mama's. Zelfs her en der een papa die je even ziet slikken als hij zijn dochter of zoon een knuffel geeft.
Mama knuffelt, mama laat een traantje. Onze puber niet. Want die is stoer. Maar niet meer bang schijnbaar. Al vertellen we hem dat maar niet.