Ken je die mop van die papa en zijn peuter aan het theekransje? De jongedame blijft voor verse aanvoer van water zorgen, totdat de mama thuiskomt en aan de papa vraagt wat de enige bron is waar zijn gastvrouw de drank vandaan kan halen, gezien haar lengte?
Nou, zo voel ik me ook.
Niet wat betreft die waterbron hoor. Sterker nog, mijn jongedame kan juist niet bij de toiletpot, aangezien de deuren daar naartoe voorzien zijn van een omhoog staande deurklink. Als ik al een glas water krijg, weet ik zeker dat die gewoon uit de kraan komt.
Maar al vanaf de dag dat ik weet dat ik papa ga worden van een dochter, loop ik al met een knoop in mijn maag.
Ik ben een man. Ik heb een zoon. En een bonuszoon. Ik ben een stoere papa. Ravotten en rauzen, voetballen en gamen. Een opgeschoten tiener in een volwassen lichaam.
Wat moet ik in 's Hemelsnaam met een DOCHTER!?
Ik speel niet met poppen, tenzij het Lego-poppetjes zijn.
Ik frummel niet met haren, tenzij de luizenkam er aan te pas komt.
Ik knutsel niet vrijwillig, dat moet altijd verplicht.
Die bui? Ja, die zag ik al van mijlenver hangen.
Fast forward naar afgelopen weekend. De jongens zijn er niet, mama zit aan tafel te knutselen en deze papa zit op een stoel zijn koffie te leuten en zich te bedenken wat hij gaat doen. Tussen deze rust door, drentelt een klein meisje.
Ruim twee is ze nu. Lang, blond haar. Heerlijk om mee te frummelen als ze tegen me aan ligt om TV te kijken. Maar dat mag nooit. Een eigenwijze kletskous met een eigen willetje.
Ik vraag aan haar wat ze wil gaan doen.
"Papa spelen?"
Kijk, daar heb je het al. Als vader word je geacht om met je peuter te spelen. Ik kijk de kamer rond. Wat is er eigenlijk allemaal om mee te spelen?
Een wasmand!
Nee, ho, wacht even. Voordat nu de helft van de wereldbevolking over me heen valt: Dit is geen stereotypering. We doen nog niet aan kinderarbeid.
Oh wacht, dat doen we wel. Maar nog niet met haar.
In deze wasmand ligt geen was te wachten om gevouwen en gestreken te worden. Deze wasmand werd door de jongens in het leven geroepen als transportmiddel bij uitstek. Als je een halve fantasiewereld een verdieping moet verhuizen, is het handig als je die ergens in kan doen.
En dus zit deze blauwe wasmand vol met Duplo. Sterker nog: de Duplo treinbaan. Genoeg spoor om de kamer helemaal rond te komen. Twee treinen die zelf rijden zodra je op een knopje drukt. Bochten, wissels, overgangen: de hele mikmak is te vinden in deze mand.
Dus daar gaan we mee spelen. Niet mijn idee hoor, dit is helemaal mijn dochter. Daar heeft ze gisteravond namelijk al om gevraagd, maar toen was het bedtijd.
Ik ben een man. Ik ben een stoere papa. Ravotten en rauzen en voetballen, daarvoor moet je bij mij zijn.
Dat weet mijn dochter ook. Als haar broer zich klaarmaakt om te gaan voetballen, wil zij mee. Als ik op de bank lig, springt ze bovenop me. Als ik me even rustig om wil gaan kleden, rent ze achter me aan om me te pakken en kietelen. Als het buiten regent, stampt ze het liefst in alle plassen.
Knutselen? Vindt ze heel leuk, maar alleen met mama.
Ik ben een stoere papa, en ik heb een stoere dochter.
Thank Heavens.