Ieder jaar is het weer hetzelfde. En ieder jaar denk je van tevoren dit jaar doe ik het beter dan vorig jaar. En, je raadt het al, ieder jaar mislukt het.
Vrouwlief is jarig op een dinsdag. Het feestje viert ze op de zaterdag er voor. Dan zijn de jongens er. En de winterstop is nog niet voorbij, dus ook geen gehaast in de ochtend.
De woensdag vóór die zaterdag gaat ze naar de Ikea. Lekker lunchen en van die diepvrieszakjes halen. Van die dingen waar je nooit genoeg van op voorraad kan hebben. Net zoals afwasborstels. "Ze zijn maar negenenvijftig cent." Neem er nog maar twee mee dan, die passen nog wel bij de andere negen in de kelder.
Dat betekent dat ik, calculerende papa dat ik ben, de woensdag voor mezelf heb. Mét dochter. Mét zoon. Zonder bonuszoon. Hmm...
Die uitdaging ruim ik als eerste uit de weg. Even appen met de papa van bonuszoon. "Regel jij iets met je zoon voor z'n moeder haar verjaardag dit weekend?"
"Staat voor woensdag op de planning."
Kijk, daar kan je wat mee. Helemaal top. Niks staat meer in de weg van...
"Wat een pokkeweer. Ik blijf thuis."
Wacht, wat? NEEEE! Dit ga je niet menen. Kan je niet gewoon in de zomer jarig zijn ofzo?
Ik doe luchtig. Snap ik schatje, zou ik ook niet doen. Blijf lekker binnen. Doe je ding. Wij gingen toch alleen maar gamen...
Zoonlief en ik kijken elkaar aan. Hij kijkt wat bedachtzaam. "Maar we gingen toch..." Ja, nee, nu niet meer.
We regelen het wel anders. Niet dat hij klaagt hoor, gamen is alles behalve een straf.
Vrijdagochtend is mijn herkansing. Zij gaat naar een knutselochtend in de plaatselijke hobbywinkel, ik ben alleen thuis met de kleinste telg van de familie. Dit gaat hem worden. Gezellig knutselen met dat schattige...
... monstertje? Oké, dat is niet lief. Maar dat is zij ook niet. Halleluja wat een pest-humeur heeft die dame. Geen land mee te bezeilen. Ontbijt niet op. Twee bekers melk over tafel. Papa blijft aan het poetsen. Dan maak ik het mezelf in een opwelling nog even wat extra moeilijk.
"En nou blijf je aan tafel zitten totdat je die beker melk op hebt!"
Ik hoor het mezelf eruit flappen en denk meteen dat had je beter niet kunnen zeggen. Want reken maar dat die dwarsligger haar melk niet op gaat drinken.
Uiteindelijk zitten we bijna twee uur aan tafel. De melk is niet op. Een knutselwerk is wel klaar. Want na een kwartier elkaar boos aankijken, bedenk ik me dat aan tafel zitten niet hetzelfde betekent als niks doen behalve melk drinken. En knutselen doe je ook aan tafel. Joepie!
Oké, dus ik heb een knutselwerk. Geen drie. Geen twee. Eéntje. Ik doe het er voor. Maar daar blijft het vooralsnog ook bij, want een cadeautje is er niet. Geen idee wat.
"Schat, ze hebben hier een supergave jellymat die ik al heel lang wil. Als je nog een cadeautje zoekt...?"
Yes, we hebben ook een cadeautje! Daar hou ik van, een vrouw die haar eigen geschenk regelt.
Zaterdagochtend. Vroeg uit bed. Voetbalkleren aan en de auto in.
Wacht, zei je niet dat er winterstop is? Ja, klopt. Maar er zou vorige week een oefenwedstrijd zijn. Toen lag er sneeuw, dus is er halsoverkop besloten dat we deze zaterdag maar gaan oefenen. En daar zijn we toch een partij blij mee...
Jongeman in het doel? On your marks. Set... Go!
Terwijl de blonde held de ene na de andere bal uit het doel houdt en er af en toe ook eens eentje doorlaat stap ik weer in de auto. Normaal blijf ik kijken, vandaag niet. Vandaag rij ik naar de stad om wat laatste inkopen te doen. Magnetische plakband voor de verfjes die ze gaat krijgen (ja, ik ben helderziend). Een doosje chocoladetruffels omdat ze die erg lekker vindt. En een suikervrij gebakje bij de bakker omdat zoonlief nog met zijn suikervrije dieet aan het rommelen is.
Ik ben op tijd terug voor de tweede helft en moedig aan. Ze winnen de wedstrijd met zes-vijf. Hoera! Terug de auto in, douchen, mijn ogen uitkijken als ik mijn vrouw aangekleed en opgedoft zie zitten, lunchen, af- en opruimen.
"Hè hè, eindelijk even zitten."
Mijn vrouw ploft met een diepe zucht in een stoel. "Kan ik eindelijk even dat filmpje afkijken waar ik mee bezig was." Ja, allemaal leuk en aardig, maar uhm...
"Hoepel op!"
Oh wacht, dat is ook niet lief. Beter even wat vriendelijker verwoorden.
"Schatje, wil je dat filmpje niet liever boven kijken? Dan heb je echt rust."
Ze snapt de hint (nee, echt?) en verhuist naar boven. Ik haal het inpakpapier te voorschijn en ga in recordtempo aan de slag. Dan komt de eerste visite al de straat in rijden en kan de verjaardag echt beginnen.
Op de tafel staan drie ingepakte cadeautjes en een knutselwerk. Er wordt gelachen, gezoend, gezongen en gegeven. Zelfs de magneettape en chocolaatjes vallen in de smaak, hoe klein ze dan ook mogen zijn. Met verbaasde ogen kijkt mijn vrouw me aan en slaat de spijker regelrecht op zijn kop.
"Wat leuk! Wanneer heb je die dan nog gehaald?"
Feb 6, 2019
Marieke
Goed gedaan , schatje ❤️