8 goede redenen om te verhuizen Aug 19, 2020

Verhuizen is leuk. Tenminste, als je het onze peuter vraagt.

Al weken is ze enthousiast. Tot in d'r tenen. Echt waar. Het nieuwe huis is de holy grail van haar jonge leventje. Alles draait er om. En daar heeft ze 8 hele goede redenen voor. Want in het nieuwe huis...

1. heeft ze een bad
2. krijgt ze een grote-meisjes-bed
3. waar al haar knuffels in mogen wonen
4. kan ze in bad plonzen
5. heeft ze een joekel van een tuin om in te ravotten
6. mag ze spetteren in bad
7. woont een nieuwe (knuffel)poes in haar bed
8. en, als kers op de chocoladetaart, kan ze lekker in bad! (of had ik dat al gezegd?)

Je snapt wel waar ze het meest enthousiast over is. 

Juist ja. Dat bed. 

Oké, oké. Gedeelde eerste plaats dan. 

Nee echt, dat baed is echt wel een superreden om het verhuizen leuk te vinden. Ja, ik ben ook toe aan een nieuw bed, maar voor haar speelt het een andere rol.

Dat zit zo:

Onze peuter is een enorm gezelschapsdier. Niet alleen met haar knuffels, maar ook met ons. Want papa en mama, die zijn gezellig. En dan vooral mama. 

"Kom je nog even bij me liggen?"

Mama wordt het vaakst uitgenodigd. Maar als die nee zegt (of niet thuis is), dan wordt de vraag aan mij gesteld. 

Hoe lief ze het ook vroeg, heel vroeger kon dat nog niet. Want tja, in een ledikantje kruipen als volwassene is niet helemaal de bedoeling (naast dat het gewoon niet past). Maar dat ledikantje, dat was zo'n bouw-om-tot-peuterbed. Dus toen mevrouw opeens een kleine-meisjes-bed kreeg, opende dat een wereld van mogelijkheden.

Er bij gaan liggen deed ik dan met veel plezier. Comfortabel is het niet, wel erg gezellig. Dan kletsen we wat, geven de knuffels stemmetjes en kijken naar haar nachtlampje.  

Dat ging goed, totdat de kleine dame toch wat groter begon te worden. En haar papa ook... Want tja, zodra de lattenbodem begint te kraken, moet je misschien maar het zekere voor het onzekere nemen en er niet meer bij gaan liggen. Anders wordt het nog kamperen op de grond in eigen kamer. 

Afijn. Nieuw huis, nieuw bed. Groot dit keer. Zij past er goed in. Haar knuffels passen er goed in. En het meest belangrijke: papa en/of mama passen er in.

Hoera!

Ik ben dan ook enigszins verbaasd als ik haar 's avonds, op weg naar mijn eigen bed, niet in haar bed zie liggen. Enigszins, want ze is enorm speels de laatste tijd ("het is een fase") en het zou me dan ook niks verbazen als ik haar in één van de bedden van de jongens zal vinden. Die zijn er toch niet. 

Die kamer is leeg. Ook ons bed blijkt leeg. Toch maar terug naar haar eigen kamer dan. Even stil zijn.

Verhip, ik hoor haar zachtjes snurken. Ik kijk nog een keer goed. Onder de opgefrommelde deken (had ze nooit gepast), achter het matras van de ledikant (lag er voor haar knuffels), zelfs in haar relaxstoel (ligt een beer groter dan dat ze zelf is, past dus ook niet).

Waar ik ook kijk, ze blijft spoorloos. Behalve dat zachte gesnurk.

Note to self: morgenvroeg toch nog eens hartig woordje praten met deze dame. Wij hadden een afspraak dat ik niet meer zou snurken, dan mag ze dat zelf ook niet meer doen.

Dan krijg ik een idee. Met veel moeite zak ik door mijn knieën, steunend op m'n krukken. Met de zaklamp schijn ik rond, net zo lang totdat ik haar in het vizier heb.

Even later grinnik ik nog steeds als ik mijn vrouw vraag om ook even te gaan kijken. Ze volgt dezelfde route: slaapkamer - jongenskamer - onze kamer - slaapkamer. Vragend kijkt ze me aan.

Ik wijs haar de goede richting in. Het duurt even voordat ze het snapt, maar ook zij moet (na een héle diepe zucht) ook wel lachen. 

Want tja, als je dan zo blij bent met je nieuwe bed. Zo groot, en mooi, en ook een beetje stoer, en je er zo lekker in kunt slapen...

... waarom val je dan in godsnaam onder je bed in slaap?!