Vakantiegevoel Aug 12, 2020

Vorige week had ik eindelijk vakantie. "Geniet ervan," zeiden mijn collega's nog toen ik vrijdagavond de deur achter me dicht trok. "Ga ik zeker doen," antwoordde ik zelfverzekerd.

En ja, maandag was best relaxed. Zoonlief opgehaald bij zijn mama op de camping, doorgereden naar Klimrijk voor een ochtendje klimmen. 's Middags een potje gefortnite met z'n neefje, terwijl ik mijn zus help met het afvoeren van hun badkamerpuin naar de stort. 

Dinsdag wordt er gesjouwd. Veel gesjouwd. Want ik heb het lumineuze idee om op Marktplaats te reageren op een lading stoeptegels voor in de nieuwe achtertuin. Dus met de jongens op sleeptouw, hebben we daar de bestrating weggehaald.

Op woensdag rusten we uit. Mama moet wel nog werken, dus ik taai met drie kinderen af naar de camping. Zwemmen in het meer, hartstikke leuk. Totdat het dat niet meer was. 

Terwijl ik mij een baan door het water ploeter, ontsnappend van zoonlief en een campingliefde, voel ik een schop tegen mijn been. Ik zak in en draai in mijn val om mijn as, klaar om iemand op zijn of haar falie te geven voor het onderuit schoffelen van een oude man.

Verbaasd staan ze me aan te kijken, ruim twee meter verderop. En dan mogen deze tieners in de groei zijn, maar benen van twee meter hebben ze toch echt nog niet...

Ik ga staan. Besluit toch maar te blijven zitten. Wrijf over mijn kuit, want de kramp die daar zegeviert is toch wel heel vervelend. Vervelend wordt pijnlijk, kramp wordt iets anders dan kramp. Wat ik ook probeer, het been werkt niet meer mee. Leunen kan niet, staan kan niet, laat staan lopen. 

Zoonlief helpt me naar de kant, zijn rol als veredelde wandelstok lijkt hem op het lijf geschreven. Iemand haalt een auto, iemand anders brengt ons thuis. Het is een beetje wazig allemaal, want Godallemachtig wat doet dat pijn. 

Zweepslag. Ik heb er wel eens van gehoord, maar dacht dat alleen sporters daar last van hadden. Het is een scheurtje in de kuitspier, dat in 2 tot 8 weken vanzelf herstelt. 

"U voelt plotseling een scherpe pijn in de kuit en kunt niet doorlopen."

Dat zegt Thuisarts.nl erover. Nou, meneer of mevrouw Arts, dat heb je verdraaid goed omschreven. 

En zo zit ik dus de rest van mijn vakantie met mijn been omhoog. Ik strompel rond op krukken, terwijl ik de kinderen ieder half uur dirigeer om een glas water te drinken - en vriendelijk vraag om mij er dan ook maar een te brengen.

Ik kijk weemoedig toe hoe mijn vrouw de spierballen uit haar topje sjouwt om ons oude huis leeg te ruimen en alles te verhuizen naar het nieuwe huis. 

Ik wil ook. Maar ik kan niet.

Ik kan een doos uitpakken, als iemand die voor me klaar zet. En ik halvewege even vijf minuten pauze neem om op adem te komen.

Ik kan de afzuigkap demonteren, leunend op een stoel. Uhm... help? Iemand? Gelukkig is zoonlief in de buurt om de stekker uit het stopcontact te trekken, want daar had ik even niet aan gedacht.

Ik kan samen met onze behulpzame peuter ook een partytent opzetten. De omschrijving vindt ze maar een rare tekening, maar buizen in elkaar schuiven kan ze wel.

Oh wacht... dat kon ik dus niet... En dus lig ik de rest van de dag weer voor pampus op de bank. Te dirigeren.

---

Op maandag word ik weer verwacht op mijn werk. Dat feest gaat niet door, ik werk wel vanuit huis.

Heb je al internet in het nieuwe huis dan? Nee, maar dat is een verhaal voor een andere keer. 

"En, heb je een fijne vakantie gehad?"

De vraag is goedbedoeld. Een foto zegt vaak meer dan duizend woorden is het toch?

En dus reageer ik maar met een foto van mijn been, vakkundig ingetapet door Zuster Vrouwlief, opgepropt op een kussen en een kruk ernaast.

"Mwah, viel een beetje tegen."