Verhuizen Apr 8, 2020

Wij willen verhuizen.

Niet omdat het huis waarin we nu wonen niet bevalt hoor. We wonen hier nu bijna 6 jaar en vermaken ons prima. Dicht bij winkels, school en het station (twee zelfs!). Rustige buurt, veel speelruimte. Kortom: Funda zou trots op ons zijn. En toch is er een nadeel...

Onvoldoende ruimte.

En nee, dan heb ik het niet over te veel Lego, boeken en knutselspullen. Dat hebben we allemaal (te) veel, maar past nog netjes in kasten en onder bedden. 

Nee, de ruimte die we missen, is leefruimte.

De jongens (10 en 11) delen al sinds dat we in 2014 zijn ingetrokken een kamer. Reuzegezellig. Stapelbed er in, jongens er in, deur dicht. Succes gegarandeerd.

Maar, is dat volgend jaar nog steeds leuk? Of het jaar erna, als de oudste naar de middelbare school gaat? Als ze vriendinnetjes krijgen, moeten studeren voor proefwerken of samenwerken aan projecten? Of als ze, om wat voor reden een puberende tienerjongen dat wil, even wat privacy willen?

Nee dus, dan is het opeens niet meer leuk. En dus moeten we op zoek naar een nieuw huis, want hier zijn de kamers op. En verbouwen in een huurhuis is echt not done.

Ons nieuwe huis moet groter zijn. Meer kamers, meer mogelijkheden. Maar wel in de buurt. Het liefste nog gewoon hier in de straat, want de locatie vinden we perfect.

Aan tafel gooien we het eens in de groep. Wie wil wat? Waar moeten we naar zoeken? Want hoewel wij, de volwassenen, de initiële schifting en het eindoordeel hebben, mogen de kids best ook wel wat te zeggen hebben.

Bonuszoon vindt het eigenlijk allemaal wel prima. Die hoeft niet zo veel. Wil eigenlijk het liefste blijven zitten waar we zitten. 

Zoonlief wil een grote kamer extra. Daarin staan dan allemaal bureaus met de knutselspullen voor de meiden en computers voor de jongens. Dan kunnen we allemaal tegelijk doen wat we leuk vinden. Hij ziet het al helemaal voor zich.

Ik vind alles prima, zo lang er maar een vaatwasser in zit of kan. En een eigen parkeerplaats of oprit, want ik heb een hekel aan fileparkeren.

Vrouwlief wil een bad. En een douche. Maar geen douche in bad, wat dat voelt dan weer wat onveilig. 

En terwijl we dit allemaal opnoemen, kijkt het kleine blonde meisje aan het hoofd van de tafel van de een naar de ander. Ze mag dan pas 3 zijn, maar ze heeft verdraaid goed door waar we het over hebben.

Ze vraag of haar bed dan ook mee mag naar het nieuwe huis. Dat gaat mee, maar tegen die tijd krijgt ze ook een nieuw bed van haar nichtje. Een heel mooi grotemeidenbed.

Of het tafeltje mee gaat, de PlayMobil, haar fiets. Een aantal zelfstandige naamwoorden passeert de revue en de antwoorden kunnen haar bekoren.

En dan is er één vraag die overblijft. De vraag, die alle andere vragen overbodig maakt. De vraag die nóg belangrijker is dan de ultieme vraag over het Leven, het Universum, en Alles. 

Ze stelt hem voor overgave. Gezichtsuitdrukking op serieus. Geen ruimte voor grapjes hier, dames en heren. Dit is serious business.

"Gaan mijn knuffels dan ook mee?"