Ik denk dat iedere ouder dat gevoel wel herkent. Het "het ene moment waren ze nog zo klein, en toen opeens zo groot" gevoel. Ik ga de laatste paar dagen door het leven met verschillende van dit soort momenten per dag.
Zaterdagochtend, kwart over acht.
De jongens bij de andere ouder, dus onze kleuter heeft het rijk alleen. Samen gaan we naar beneden, mama kan tot negen uur uitslapen.
"Ik ga alvast ontbijt maken voor mama."
Resoluut staat ze in de keuken. Nou, dat vindt ze vast fijn, moedig ik haar aan.
Met behulp van haar IKEA-krukje klimt ze op het aanrecht. Staand op haar tenen kan ze dan net bij de bakjes. De voorraadpot met muesli staat in de helemaal onderste la, net zoals de gemixte noten die mama er altijd extra in doet.
De pure chocola vindt ze in de koelkast, in een dichte verpakking die natuurlijk niet lang dicht blijft. Niet één, maar twee reepjes van 4 blokjes breekt ze af. Slechts 7 vinden hun weg naar het bakje.
Ook de yoghurt wil ze er meteen bij doen, maar dan hou ik de boot even af. Mama mag nog ruim een half uur slapen. En dan doen we er yoghurt bij en brengen we het naar boven.
"Is het moederdag dan?"
Ik moet er wel om lachen. Ontbijt op bed krijgt mama dus alleen op moederdag? Ik leg uit dat ze dat op iedere willekeurige zaterdag of zondag heus wel op prijs kan stellen, dus gaat ze driftig op zoek naar een dienblad.
---
Maandagochtend, net na zeven uur.
Normaal gesproken maken we de kinderen om zeven uur wakker. Dan om vijf over zeven nog een keer tijdens het opentrekken van de gordijnen. En om tien over gaan de lampen aan. Om kwart over de dekbedden weg. Om twintig over een emmer met wa... Hmm, dat laatste toch niet vaak.
Vandaag gaat het anders. Om vijf over zeven staat de kleuter al bij me op de kamer. Dat niet alleen, maar ze heeft in de afgelopen vijf minuten haar pyjama en luier uitgetrokken. En ook nog een schone onderbroek, hemd en t-shirt aangetrokken. Oké, ze is vergeten zich te wassen, maar dat is een kleinigheidje vergeleken met de geweldige zelfstandigheid die ze hier toont. Helpen moet ik nog met haar broek, want die heeft ze achterstevoren. Snap ik ook wel: er zitten twee labeltjes aan. Hoe moet ze dan ooit weten wat de voor- en achterkant is?
Ik snap er niks van. Vorige week nog was ik de papa die het hele ochtendritueel met zijn kleine meisje mocht doen.
---
Dinsdagochtend, net na zeven uur.
Vandaag gaat het nog een stap verder. Niet alleen doet ze weer alles zelf (dit keer zelfs het denken aan het wassen), maar ik ben niet eens meer welkom.
"Kan je even weg gaan papa? Ik kan dit helemaal zelf."
En ja hoor, dit keer doet ze het inderdaad helemaal zelf. Van de schone onderbroek tot het vest.
En tja, dat ze haar hemd verkeerd om aan heeft, vindt ze niet erg. En dat ze sneakersokken te pakken heeft terwijl Google me vertelt dat het vandaag maar 14 graden wordt ook niet.
---
Dinsdagmiddag, kwart over drie.
"Papa, mag ik televisie kijken als jij gaat koken?"
Ja hoor, dat mag wel. Even chillen voor de TV na een lange dag kan eigenlijk altijd wel.
"Kan je dan alsjeblieft nu gaan koken?"
Wacht, nu al? Wat een smiecht. Dacht het niet!
Anderhalf uur later klinkt er vanuit de woonkamer een blije kreet.
"Hey! Ik mag televisie kijken!"
Huh? Hoe weet je dat?
"Ik hoor het vuur van het gasfornuis en dat betekent dat je aan het koken bent."
Logica waar geen speld tussen te krijgen is. En dus krijg ik de afstandsbediening in mijn handen geduwd.
Met een glimlach zet ik Netflix aan. Ze kan en doet alles zelf. Ook die afstandsbediening kent geen geheimen voor haar. Maar de televisie aanzetten? Dát mag ik nog doen.
Gelukkig, is ze toch nog een beetje mijn kleine meisje.