Mijn zoon houdt er een harem op na. Werkelijk waar. Met vijf meiden in zijn kielzog stapt hij als the man MonkeyTown binnen. Oh, en één jongen, want z'n broertje mag ook mee. Dat in tegenstelling tot het feestje van datzelfde broertje een paar maanden eerder: daar hield één meid zich dapper staande tussen het energieke enthousiasme van zes jongens.
Eigenlijk is dat wel heel grappig om te zien. Zoonlief kan het beter met de meiden vinden dan met de jongens. Niks mis mee natuurlijk, meiden zijn ook hartstikke leuk. Frappant genoeg had ik vroeger hetzelfde, en nog steeds. Zo vader, zo zoon, zeg maar. En zo opa, want als die vroeger op een feestje ging roken, togen er vijf of zes vrouwen met hem mee naar buiten.
Maar goed, we dwalen af. Het feestje is in volle gang en links en rechts wordt er gejoeld, gerend, gevoetbald en geklommen. Dan wordt er opeens ook geruzied.
Twee tegen twee. Normaal vier beste vriendinnen, nu de hoofdrolspeelsters in een Carrie Slee verhaal."Want zij! Maar zij! Toen deed zij!"
Zoonlief kan er geen touw meer aan vastknopen en laat ze allevier even in hun eigen vocht gaarkoken terwijl hij terug de voetbalkooi in duikt. Lekker laten gaan, dat komt wel goed. De volwassenen praten even met het viertal over wat er gebeurd is, maar van de onsamenhangende beschuldigingen kan eigenlijk geen duidelijk beeld gevormd worden. We sturen ze weg. Jullie links, de anderen rechts. Veel plezier!
En dan begint het. MonkeyTown-bezoekers van een bepaalde generatie krijgen spontaan flashbacks naar de Koude Oorlog als die vier elkaar in een willekeurige samenstelling tegenkomen. Expres langs elkaar lopen. Kijken, staren, smiespelen, uitdagen. Wat vervelend kunnen meiden toch eigenlijk zijn.
Dan: even rust. Allemaal aan tafel, snoepje en wat drinken. Vijf minuten later stuift het grut weer weg, met z'n allen deze keer. De volwassenen kijken elkaar verward aan. Hadden ze geen ruzie? Een uur later willen ze met z'n vieren in dezelfde auto. "Gaat dat wel goedkomen, dames?" vraag ik nog bezorgd. Het laatste waar ik op zit te wachten, is een catfight op de achterbank.
Hier denk ik dus aan, terwijl de moeder op het schoolplein vertelt over haar clubje. De een had een vervelende opmerking gemaakt over een kunstige creatie van een ander. Een derde had dat niet gepikt en was uit de WhatsApp-groep gestapt. De eerste (die van de opmerking) vertrok twee minuten later, maar kwam net zo snel weer terug op uitnodiging van een vierde. De derde had 's avonds nog anderhalf uur met de tweede (de bewuste moeder) gebeld om te vragen hoe het nu verder moest. Volg je het nog?"Ja! Wij zijn beeeeste vriendinnnen!" roepen ze in koor terwijl ze elkaar knuffelen.
Wijselijk hou ik mijn mond. In gedachten zeg ik: ga gezellig met z'n allen naar MonkeyTown. Want daar word je weer beeeeeeste vriendinnen, geloof ik. Of geldt dat alleen voor acht jarigen, en niet voor volwassenen?"Wat moet ik nou met dit soort vriendschappen?"