Gisteren mocht de net-niet-meer-jarige job een spreekbeurt doen. Ik maak 's ochtends nog de grote fout hem succes te wensen met zijn spreekbeurt. Totaal verwilderd kijkt hij me aan, zijn tandenborstel levenloos uit zijn mond hangend, ternauwernood balancerend op zijn onderlip.
Even denk ik dat ik me vergist heb in de dag, maar weet och bijna zeker dat ik goed zit. "Je moet toch je boekbespreking doen vandaag?" Ja, zegt hij, een boekbespreking, geen spreekbeurt. Ik leg uit dat het vandaag zijn beurt is om te spreken over een boek en dat het dus per definitie een spreekbeurt is, maar dat gaat er niet in. Afijn, hij mag dus een boekbespreking doen."Spreekbeurt? Welke spreekbeurt?"
Of ja, mag... Moet. Want dat hoort er bij als je in groep 5 zit. Lezen doet hij graag, dus wat dat betreft was dat geen probleem. Het onderwerp: Pinkeltje. Jeugdsentiment. Helemaal cool.
De voorbereiding ging... Nou ja, laten we zeggen dat de aandachtspanne van bonuszoon niet heel vasthoudend is. Afleiding overal om hem heen. Zijn zusje, de computer, zijn tenen. Van alles kan als afleiding dienen, tot groot ergernis van de ouders.
We helpen hem graag. Met het opzoeken van informatie over de schrijver of in zijn woorden neerschrijven waar het boek over gaat, zodat hij het kan oefenen en tijdens de spreekbeurt kan vertellen.
Als het dan zo ver is, ruilen we het uitgeschreven document in voor een lijstje met steekwoorden.
Geboren: 1917. Werk: bedrijf papa. Hobby: film. Eerste boek: 1933.
Dat soort dingen. Dat mag hij dan gaan presenteren in een mooi samenhangend verhaal. En die samenvatting? Die halen we weg, want ondertussen moet je die toch wel kennen. Hij heeft het boek immers gelezen.
Nee jongeman, dat is nou juist niet de bedoeling. Jij moet vertellen, niet voorlezen."Maar ik kan die toch voorlezen?"
Oh...
Vanuit mijn werk app ik met mijn vrouw. "Wacht even, zoonlief komt thuis." Nu al? Oh ja, het is al kwart over drie. De tijd vliegt vandaag. Ik vraag hoe zijn boekbespreking is gegaan. Een paar minuten later komt er een foto van een kaartje terug.
Nou, super. Goed gedaan dus. Toch snap ik iets niet. Voorlezen? Hoe kan dat nou, we hebben dat toch van het spiekbriefje gehaald? Hij had niks meer om voor te lezen! Mijn gedachte wordt omgezet in een appje en ik wacht vol spanning af."Je hebt leuke extra informatie over de schrijver en het boek. De samenvatting zou je meer kunnen vertellen i.p.v. voorlezen. Goede presentatie!"
Wat een smartass. Serieus, daar kan je toch helemaal niks tegen inbrengen. Het boek moest mee, want hij moest ook twee pagina's voorlezen en een afbeelding laten zien. Dan haal je bewust de verleiding weg om zijn samenvatting te gaan voorlezen, zodat hij écht kan vertellen wat hij gelezen (en begrepen / onthouden) heeft van het verhaal. Om hem te helpen."De achterkant van het boek..."
Meneer was het daar duidelijk niet mee eens, dus verzint hij een andere manier.
Geweldig eigenlijk. Hij bezit een inventiviteit waar we trots op kunnen zijn, dat is een feit wat zeker is.
Ach, voor dit jaar zit het er voor hem weer op. In juni mag zoonlief nog een spreekbeurt doen. Ja, een spreekbeurt, geen boekbespreking. Eens kijken hoe die zich voor gaat bereiden. Hij kan in ieder geval geen boek meenemen om voor te lezen, dat scheelt.