Aai poesje, aai poesje Mar 25, 2020

Ik heb een dikke kont. Volgens mijn dochter dan.

Het begint met een poes. Op donderdagavond vraagt mijn vrouw zich af waarom het zo lang heeft geduurd voordat ik me boven vertoon. Alle deuren waren al gesloten en de lichten uitgedaan, ik hoefde alleen nog maar de trap op te komen. 

"Ik had een intelligente conversatie aan de keukendeur."

Ze kijkt me vreemd aan. Met zo'n blik van "Jij, intelligente conversatie om half 12 's nachts? Laat me niet lachen." En oké, ze heeft gelijk. Het ging meer zo van...

Miauw.
- Miauw?
Miauw.
- Mi auw.
Miauw?
- Miauw miauw.

Dus nee, niet echt intelligent. Wel schattig, want het leek echt even alsof poes en ik een momentje hadden. En terwijl ik onder de wol kruip, nestelt zij zich in een tuinstoel en miauwt nog even verder. 

Poes zit op vrijdagochtend voor de raam te wachten als we beneden komen. M'n dochter vindt haar in eerste maar wat raar, maar al snel zijn ze dikke vriendjes. Door de raam heen geven ze elkaar kopjes. Het is erg aandoenlijk.

"Mag ik haar gaan aaien?"

Logische vraag natuurlijk, maar doe toch maar niet. Want hoewel poes er erg lief en goed verzorgd uitziet, weet je het maar nooit. Misschien heeft ze wel een ziekte, of vlooien, of krabt of bijt ze. 

De hele dag blijft ze terug komen. Ze heeft inmiddels de weg om ons huis heen gevonden en zit in de voortuin op de vensterbank. Zij aan de buitenkant, dochterlief aan de binnenkant. 

Het nadeel van aan de voorkant zitten, is dat wij daar ook slapen. Of nou, slapen, niet slapen dus. Want terwijl wij 's nachts proberen wat rust te krijgen, miauwt zij aan een stuk door. 

Aai poesje, aai poesje... ROTKAT!

De zaterdag gaat niet anders. Ons kleine meisje heeft het ondertussen over haar favorietste poes. Voor de duidelijkheid: ze heeft een stuk of 5 knuffelpoezen waarvan ze er van 1 onafscheidelijk is, dus dat is een hele eer.

Haar moeder spreekt helaas wat andere taal. Want dat rotbeest is toch niet zo heel fijn, weggaan zal ze. Niet nog een nacht zo. Ik kan het alleen maar beämen.

En dus wordt de dierenambulance gebeld. De twee dames staan buiten als de meneer met een kooitje komt. Mama mag de poes vangen en in het kooitje zetten. En dan is ze weg.

Tranen met tuiten worden er gehuild. Want die favorietste poes is opeens weg. Zonder dat ze haar heeft kunnen aaien. Dat kan toch niet zo maar? Ze is echt ontroostbaar. Zelfs haar eigen poezen zijn niet goed genoeg meer.

"Maar ik wil mijn echte favorietste poes!"

Nou, zachte en harde knuffelpoezen, daar kunnen jullie het mee doen.

Het verdriet blijft lang hangen. Ik mag 's avonds nog even bij haar in bed komen liggen. Om haar te troosten, zeg maar. En bed is dan een ruim woord hoor. Eén meter twintig lang, zestig centimeter breed. Ik pas er niet eens alleen in, laat staan dat zei er bij ligt.

Zeg, als jij nou eens je zakgeld gaat sparen? Dan kan je een groter bed kopen.
- "Maar ik heb helemaal geen geld."

Hmm, heeft ze een punt. Toch maar eens beginnen met zakgeld uit gaan delen.

Nee precies, daarom moet je het ook gaan sparen.
- "Waarom moet ik dan een groter bed hebben?"
Omdat ik er niet in pas om bij je te komen liggen.

Leek mij vrij duidelijk. Maar goed, voor haar niet. Tot zo ver een goed gesprek, maar nu komt het.

"Maar dat komt omdat jij een dikke kont hebt."

Ze zegt nog nét niet "en dus moet jij dat bed voor me kopen", maar je voelt het gewoon in de ondertoon. Ik ben even te sprakeloos om te antwoorden, dan barst ik in lachen uit. Het is wel goed met jou, spook. 

En zo spelen we met Sofie Schildpad en Peter Poes. Zij drinkt melk, hij geeft koekjes. Totdat de koekjes op zijn, dan gaat papa weer naar beneden.

En vanavond? Vanavond slaap ik heerlijk rustig. En daar hoef ik niet eens een emmer water voor naast het raam te zetten.